Samen met een groep leerlingen in vergadering. Het is de redactie van de schoolkrant. Elke paar weken komen we bij elkaar om plannen te maken voor leuke filmpjes of stukjes op onze website en sociale media.

Het plan ontstaat om een “roast” te doen, logisch want vaak worden er trending topics geopperd, diverse challenges of andere afgeleiden van bekende filmpjes. Deze grappig manier om iemand te burnen, voor gek te zetten, komt tegenwoordig geregeld voor, niet gek dus dat deze uiteindelijk een keer genoemd zou worden.

Een roast is natuurlijk een super idee, alleen al omdat dit best een organisatie van hunzelf vraagt. Ik probeer wel subtiel duidelijk te maken dat ze rekening houden met wat elke docent kan hebben aan “humor” of “afgezeken worden”.

Ik zie een knikje en het wordt even stil. “Mevrouw, heeft u humor?”. Ik trek een straightface en ontken. Hij kijkt vertwijfeld naar mij en kijkt om zich heen. Hij is in de war, hij weet hoeveel grapjes ik maak en hoe zelden ik serieus ben. Toch twijfelt hij. Hij kijkt mij aan en blijft kijken. Het onvermijdelijke gebeurt, kan het niet meer verbergen en schiet in de lach.

“Dan gaan we u roasten!”, roept hij enthousiast. “Maar wacht! Ik weet niet zo goed waar ik u over kan roasten.”. Ik ben verbaasd want kan zelf wel paar dingen noemen (bijvoorbeeld dat ik niet de snelste ben met nakijken). Voor dat ik zelf maar iets kan zeggen vult een ander hem in een fractie van een seconde aan: “Waar níet mee!”. Dus. Volgens mij was de roast al begonnen blijkbaar… Meteen al op mijn plek gezet! Ben nu al benieuwd naar waar ze nog meer mee komen.