Leerling N. (12 jaar): “Mag ik even naar de computers om dit te printen?”

Ik: “Ja hoor, dat mag.”

N. kijkend naar de gang met allemaal kinderen van twee jaar ouder achter de computer: “Mag zij (wijst naar klasgenoot) mee?”

Ik: “Hoezo dan? Ben je bang dat de derdejaars je opeten?”

N., lachend: “Nou, eigenlijk wel. Ik ben namelijk zo schattig!”

Ik: “Maar iets wat schattig is eet je toch juist niet op?!”

N.: “Mij wel, want ik ben om op te vreten!”

Puntje bij paaltje, de klasgenoot ging mee. Ik heb het risico maar niet genomen. Toen ik het volgende uur een tweede klas had en N. iets kwam halen wat ze vergeten was zei een leerling: “Awww, zij is zóóóó schattig!”

Ik: “Geloof me, dat weet ze ;-)”