Docent, blijkbaar meer dan een baan
Mijn oma viert al 89 jaar haar verjaardag tegen het einde van de zomervakantie, zo ook deze vakantie. Terwijl oma zelf al druk bezig is met het plannen van het grote feest voor volgend jaar moesten we eerst nog even dit feestje vieren.
Oma nodigde 25 van haar beste vriendinnen (en drie vrienden) uit voor een feestje bij mijn tante thuis. Familieleden zorgen voor de ophaal- en brengservice voor de “oudjes”, ondertussen zorgen kleindochters en een kleinzoon voor de catering in de vorm van drinken continu bijvullen, smeren van toastjes en continue rondgaan met schalen eten (wat kunnen die oudjes eten en drinken, of zoals iemand zei: “Ik mag twee glazen wijn per week van de dokter, maar voor mij begint gewoon elke dag een nieuwe week. Wat maakt het nog uit op mijn leeftijd of ik wat langer of korter leef!”).
De vrienden van mijn oma waren duidelijk onder de indruk van de goede organisatie van mijn tante en de goede zorgen van de hele familie. “Wat een mooi cadeau krijg je zo van je familie met dit feestje!”. Mijn oma kijkt haar vriendin vol verbazing aan, “Dit is niet mijn cadeau hoor, een feestje is geen cadeautje, ik krijg een nieuwe iPad!”.
Het is dat ik schrijf over pubers, maar over zo’n middag zou je ook een boek kunnen schrijven! Waarom past dit feestje toch op mijn blog? Toen de catering, wij dus, wat minder hard nodig was, was het tijd om te socializen. Terwijl ik rond liep (toch nog bakjes fruit uit te delen – “lekker, wel jammer dat er geen drank in zit”) schiet een van de mannen mij aan:
“Mag ik je wat vragen? Puur uit interesse. Ben jij een leerkracht?”
Nu was het mijn beurt om verrast te zijn. “Dat klopt. Kunt u dat aan mij zien dan?”
“Ja, dat straal je uit.”
Er ontstaat een leuk gesprek over dat hij ook altijd voor de klas had willen staan maar dat dit in die tijd voor hem er niet inzat maar dat hij geen spijt heeft van zijn bewandelde pad. Toch zal hij altijd denken aan “wat als…”. Een mooi gesprek over volgens hem (en velen met hem) “het mooiste beroep dat er bestaat”. Toch was het enige waar ik na afloop van het feestje aan kon denken was: hoe zou je aan mij zien dat ik docent ben, hoe straal ik dat uit?