Plaatjes van leerlingen
Een paar maanden geleden kreeg ik een tekening van een leerling. Andere leerlingen vroegen zich af waarom, ik niet – ik accepteer elk teken van vriendschappelijkheid.
“Wel bewaren he!”
Hier wilde ik zuinig op zijn en hing hem daarom op het whiteboard in “mijn” lokaal. Al snel kreeg ik veel vragen over de tekening.
“Wat is dat?” “Waarom hangt dat daar?” “Waarom geeft een leerling u een tekening?” “Heeft u dit zelf getekend?” “Als ik een tekening maak, hangt u dat dan ook op?”
En zo liep mijn whiteboard langzaam vol met tekeningen van leerlingen uit twee klassen, met een paar “hofleveranciers” die samen voor de helft van de tekeningen zorgde.
Één leerling nam het mooi maken van het whiteboard zo serieus dat ze keek hoeveel ruimte (in hokjes op ruitjespapier uitgedrukt) er over was en dat gat werd gevuld met een nieuwe tekening (zo ontstond ook de small PacMan tekening om een smal strookje whiteboard op te vullen). Ze vroeg wat mijn favoriete dieren, kleuren, anime (heb geen favoriet in deze categorie) en Disneyfiguren waren (zo kreeg ik Simba erbij).
Het bord liep vol en het stuk waar nog geschreven kon worden was precies het deel wat niet door de hele klas gezien kon worden. Het werd dus tijd voor een verhuizing en een uitbouw (er waren te weinig magneten). Vandaag was de grote dag. De tekeningen werden tijdens het zelfstandig werken van een klas zorgvuldig verhuist naar een plekje op de kast. Twintig nieuwe magneten er bij en dan proberen alles zo goed mogelijk de kast te laten bedekken (anders zou die ene leerling helemaal gek worden van de vrije ruimtes er tussen).
De klas keek mij raar aan. Ze keken mij héél raar aan. Ze begrepen er niets van en leken zich het pas vandaag af te vragen. Ze hadden nog nooit een vraag gesteld over de tekeningen en ze leken ze nu pas voor het eerst op te merken. Ze ontdekten dat leerlingen de tekeningen hadden gemaakt en hun mond viel open van verbazing. Ze konden er met hun gedachte niet bij dat leerlingen dat vrijwillig zouden doen en aan hun docent zouden geven. Totdat er één leerling spontaan een bladzijde uit zijn schrift scheurt en de tekening op het papier aan mij geeft. Al gauw hoorde ik anderen zeggen: “ik ga ook een tekening voor u maken”.
Toen ik later die dag tussen twee lessen door even weg was lag er een nieuwe tekening op mijn bureau. Anoniem afgeleverd. Ik kom binnen, lees de tekst bij de tekening en schiet in de lach (hardop, een echt LOL momentje). Meteen komen er leerlingen enthousiast naar mijn bureau en lezen over mijn schouder mee. Je raadt het al, Mufasa hangt nu ook op de kast. Maar hij verdient ook een plekje hier op mijn blog. En de leerling? Die maakte zichzelf na dertig seconden al bekend, komt naast mij staan en zegt enthousiast: “mooi hè!”
Super! Wat een mazzelaar en gelukkige docent ben ik toch!