Ik wil de aandacht van de klas vragen, ik tel hiervoor terug van drie naar nul. Ze weten dat ze bij nul stil moeten zijn, dat vertel ik er ook weer bij.

Het lukt één leerling niet om op tijd stil te zijn, de klas was gewaarschuwd en wisten wat er nu zou gebeuren. Hij moet naar de gang.

Zijn klasgenote sputtert tegen: “Maar het was mijn schuld”. Ik leg uit dat ik haar reactie waardeer maar dat zij net op tijd stil was en hij niet. Hij koos er zelf voor om nog op haar te reageren. Wrijvend aan zijn neus loopt de jongen naar de deur van het lokaal en neemt plaats op een kruk tegenover de deur.

Ik herpak de aandacht van de klas en vertel ze wat ik moest vertellen.

Twee minuten later loop ik richting de deur, ik word ingehaald en staande gehouden door de klasgenote in kwestie als mijn hand op de deurklink ligt.

“Alstublieft, zet mij op de gang in plaats van hem. Het was mijn schuld. Ik smeerde Tipp-ex op zijn neus.”

Ik was hem juist naar binnen aan het laten, maar dat wist zij niet. Wat ze ook niet wist? Ze maakte mijn dag!