Ont-moeten
In de eerste week heerst altijd een bijzondere sfeer. Spanning, zonder gespannen te zijn. Veel mensen, volwassenen en kinderen, die elkaar niet kennen maar weten dat ze elkaar goed gaan leren kennen.
Tijdens de les is het soms moeilijk om de tijd en rust te vinden om écht contact te maken en daarom is het fijn om juist in deze eerste week, maar ook de maanden daarna, op de gang een praatje te maken.
Zodra ik zie dat de nieuwe brugklassers aan mooi gedekte tafels een gezellig lunch hebben met broodjes knak, grijp ik mijn kans. Deels vanuit interesse in deze nieuwe kids, deels omdat ik graag eet. Ik loop wat langs de lange tafels en sommige herkennen mij.
“Hè, u werkte toch op de … (noemt de naam van een basisschool uit de buurt).” Nee, hij herkende mij duidelijk niet.
Aan het eind van mijn rondje zit een groepje meiden, heerlijk rustig. Praten wel maar niet zo hard als de rest en zitten rustig aan hun nette tafel. Het zusje van één van onze leerlingen is nu ook een leerling van ons, zij herkent mij wel echt.
“U heeft mij ingeschreven op de school.”
“Klopt.”
“Maar nu is uw haar veel korter.”
“Haha, dat klopt.”
“Dat is wel een heel verschil, echt anders.”
“Ja, ik ben nu ook al zes weken aan het wennen.”
“Het went, echt waar mevrouw. Bij mij duurde het drie maanden toen ik mijn haar kort liet knippen, maar toen was ik er aan gewend. Nog even volhouden dus.”
Ik onderdruk een grote grijns. Ondertussen komt mijn collega vragen aan de meiden of ze nog een broodje knakworst willen, er is nog over. De meiden slaan lief en beleefd af. De twijfel slaat bij mij toe, zal ik dan nemen?
“Hé meiden, denken jullie dat een broodje worst een beetje gezond is?”
Een deel groept volmondig ja en een deel overtuigd nee.
“Denken jullie echt dat het gezond is?”
“Nee.”
“Wat moet ik nu dan?”
“Maar u kunt toch gewoon een broodje eten?”
“Nou ik weet niet of dit binnen mijn – soort van – dieet valt.”
“Jawel joh, dan begint u morgen gewoon weer opnieuw met uw dieet.”
“Maar ik was net gister begonnen met gezonder te eten.”
“Ach, dan neemt u geen mayo enzo er op.” “Én dan begint u morgen weer gewoon opnieuw!”
Met een half broodje worst in mijn mond stel ik een toch wel belangrijke vraag:
“Zeg meiden, welke klas zitten jullie eigenlijk? … Oh! Die heb ik helaas niet.”
Van die meiden waar je een lokaal vol van zou willen hebben maar die ik dus niet heb, mijn werk wordt misschien relaxter en gezelliger met zo’n klasje maar de echte uitdaging zou ik dan toch wel missen 😉 … misschien.