Docent en nu al een tijdje

“Milou, gefeliciteerd met je 10 jarig jubileum” – ik sta mijn tanden te poetsen terwijl ik dit berichtje lees van mijn zus. Ik sta even stil, denk na en bedenk mij dat het niet morgen dertien maart is, maar vandaag al.

Hoe mijn zus het weet? Geen idee. Ze wist dat het ergens in deze periode was en heeft het opgezocht. Tien jaar voor de klas… Wow!

Ik staar nu al een paar minuten naar mijn scherm, enige wat ik kon bedenken was: Wow!

Afgelopen zaterdag was ik bij mijn neef en zijn verloofde en herinnerde we ons dat jaren geleden zij mij geïnterviewd had. Ik kende haar nog niet of nauwelijks en ze was bij mij op mijn werk voor een interview over de grens van echte boosheid en schijn-boos. Het voelde als een mensenleven geleden – een ander leven.

Ik werkte ergens anders, ik woonde ergens anders, gaf andere vakken dan nu, was een andere docent dan nu, deed andere dingen dan nu, had geen blog zoals nu, heette hetzelfde en woonde met dezelfde vriend samen (of toen nog net niet?).

Tien jaar geleden startte ik met nul ervaring met het geven van Informatiekunde op mijn oude middelbare school. Ik zat in het eerste jaar van mijn docentenopleiding Natuur- en Scheikunde. Had nog geen les in mijn leven gegeven. Mijn eerste stage was net een maand bezig en daar mocht ik niets anders dan kijken.

Toen stond ik daar. Na een kort gesprek was het duidelijk – zij hadden iemand nodig en ik was iemand. De volgende week stond ik voor de klas, alleen. Pure waanzin als ik er aan terug denk. Ik moest niet alleen zelfstandig lesgeven maar had ook geen directe collega om de planning mee af te stemmen. Ik ging all-in vanaf minuut één.

Nu coach ik beginnende docenten en ben ik bezig met het opzetten van beleid in het goed opvangen van pas afgestudeerde docenten. Ik wist al dat mijn start onverantwoordelijk was – maar nu besef ik mij dat nog meer. Maar ik kan niet anders dan erkennen dat mijn start en mijn loopbaanpad mij niet anders dan goeds heeft gebracht.

Naast mijn lessen NaSk, krijg ik de kans om wiskunde en soms Frans te geven. Begeleid ik nieuwe collega’s met behulp van video, schrijf ik een begeleidingsplan voor net afgestudeerde docenten, ben ik betrokken bij de PR van school en de Social Media-accounts, beheer ik een website van school, ben ik huisfotograaf, zit ik bij de schoolkrant en het team dat betrokken is bij invoering van duurzaamheid, schrijf ik de wekelijkse nieuwsberichten voor collega’s, werk ik één dag in de week als projectleider voor de grote organisatie waar wij één vestiging van zijn, geef ik trainingen en workshops, stuur ik mensen aan en schrijf ik allerlei pilots, plannen en andere droge Word- en Exceldocumenten om Digitaal Onderwijs om een kleine 30 scholen een grotere rol te laten spelen, vind ik daarnaast nog de tijd om te bloggen, mijn lessen voor te bereiden en toetsen na te kijken, maak ik instructievideo’s voor mijn leerlingen en maak ik leerstof interactiever behulp van leuke digitools. En ja… Ik geef ook nog les.

Ik denk terug aan het eerste moment dat ik aan een onderwijscarrière dacht. Ik liep mijn stage bij een kinderdagverblijf (ik wist niet wat ik wilde worden, had dus zelf geen stage gevonden en werd hier ingedeeld). Iedereen die mijn kent durft wel een inschatting te maken hoe ik dit vond. Ver-schrik-kelijk! Een hele fijne docent mocht mijn stagebezoeken en nam mij mee lunchen. Hij plantte het idee: “is het onderwijs niets voor jou”. Ik reageerde sceptisch, zoals ik ben en had geen idee waar dit vandaan kwam. Twee jaar laten vroeg hij mij voor mijn eerste baan als docent Informatiekunde. Hij zei toen al: “je moet nooit fulltime voor de klas gaan staan, dat wil jij niet” – toen had ik nog geen idee wat ik er dan “naast” ging doen en zonder op zoek te gaan heeft dit alles mij gevonden, de beste manier.

Hoe het kan dat ik in het onderwijs terecht ben gekomen, geen idee. Niet iedereen vond het ook een goed plan. Dat het de juiste beslissing was, weet ik nu wel zeker. Een collega zei laatst: “kijk wat je in die korte tijd onderwijs allemaal bereikt hebt, dit doen weinig mensen je na” – en juist dat kan ik niet bevatten. Waarom ik? Geen idee – ik zal vast iets goed dan ga ik dan maar van uit. Dat het goed voelt kan ik wel erkennen want toen een collega zich hardop afvroeg hoe ik dit allemaal kon doen zonder overwerkt, overspannen of burntout te raken, begreep ik niet. Ik vind dit gewoon állemaal super leuk! Passie is mijn motivatie en drijfveer en hopelijk blijft dat de komende tien jaar ook zo!

Helaas, geen leuk stukje over grappige leerlingen maar een droog kijkje in het laatste decennium. Een kijkje in de samenloop van omstandigheden die voor mijn prachtige carrière heeft gezorgd. Je zou denken dat hier slimme plannen en visies achter lagen, maar dat was dus niet zo.

Op 13 maart 2007 begon ik in het onderwijs en ik ben er nog lang niet klaar mee! Zolang ik mooie kansen krijg, blijf ik ze grijpen en wie weet wat voor een moois er allemaal nog gaat komen… Nu eerst maar eens trakteren om het de vieren (omdat ik weet dat sommige collega’s daar op rekenen, sommige collega’s die vandaag vrij waren…)