#Dance4life

In de periode september tot december zetten leerlingen van onze school zich in voor het goede doel Dance4life. Dat start in september met een persoonlijke verhaal van een jongvolwassene uit Afrika en eindigt met een spetterend feest met vette artiesten in december. In de tussentijd zetten ze zich in tegen HIV en aids en zorgen ze er voor dat er meer bekendheid komt voor de besmetting hiervan.

Het voelt als een traditie, al is het pas de derde keer, dat we op 1 december afreizen naar een vette feestlocatie. Vorig jaar Heineken Music Hall en dit jaar Ahoy. Dankzij de inzet van onze tweedeklas leerlingen en hun projectcoaches hebben we een recordbedrag ingezameld en kregen we een recordaantal tickets voor het feest. Iedereen die zich had opgegeven voor het feest kon mee en we konden zelfs nog een paar eersteklassers meenemen om ze alvast voor volgend jaar te motiveren. Want volgend jaar gaan we weer, dat weten wij zeker. Wat een goede manier om als leerling bewust te worden en gemotiveerd voor het goede doel.

Zo kwam het dat deze gewone dinsdag, geen gewone dinsdag was. Met 54 leerlingen en 4 begeleiders gingen we op pad richting Rotterdam. We werden opgehaald met de bus en wij als school hadden nergens omkijken naar. Het enige waar we voor moesten zorgen was dat leerlingen ons konden bereiken, telefoonnummer doorgeven en dat ze wisten in welke bus ze terug moeste . Piece of cake. Op de heenweg hoorde ik twee brugklassers bespreken waarom nou juist zij een ticket cadeau hadden gekregen. Echt duidelijk was het niet voor ze.

“Waarom mochten wíj eigenlijk mee? Ik heb altijd een 7,5 voor het vak project.”
“Oh… Ik een zes, maar ze kijken, denk ik, ook naar inzet.”
“Maar dat heb ik ook niet!”

Echt overtuigd dat de juiste leerlingen gekozen zijn ben ik niet, totdat ik ze al nu al plannen hoor maken voor volgend jaar. 

“Hoe gaan wij het volgend jaar aanpakken om zoveel mogelijk geld in te zamelen? Gaan we iets verkopen of laten we ons sponsoren voor iets sportiefs?”
“Ik denk sportief, gaan we lekker rennen!”

Al zodra we aankomen kunnen we ze loslaten, vanaf uitstappen uit de bus worden ze begeleid naar Ahoy en hadden wij er geen omkijken meer naar. Met allerlei vette optredens en leuke activiteiten daar omheen hadden ze ons ook helemaal niet nodig. 
Vlak voor einde word ik toch nog gebeld. Tijdens het draaien van Wildstylez versta ik er weinig van. Na paar keer schreeuwen hoor ik dat de leerling wil weten hoe laat ze bij de bus moeten zijn. Ik roep paar keer terug dat ze gewoon terug moeten gaan als het feest afgelopen is. Tijdens de zoveelste keer dat ik roep hoor ik dat er opgehangen is. Geen idee wie het was en of hij/zij mij verstaan heeft.

Dit gesprek is een van de zeldzame momenten dat we contact hebben met leerlingen daar. Een handjevol leerlingen zien we meerdere keren langslopen en heel af en toe maken ze een praatje. Het merendeel van de leerlingen zien we de hele middag niet. Totdat de muziek afgelopen is, opeens lijken onze leerlingen uit alle hoeken en gaten vandaan te komen. En ja hoor, waar stonden ze? Hé-le-maal vooraan. De hele tijd? Ja de héle tijd. En hoe het was? Ach… Het kon er meer door. Ze waren meer vol van twee vechtende pubers die door de beveiliging uitelkaar werden gehaald, dat was vet gaaf ofzo.

In een stroom witgeklede mensen lopen we terug naar de bus, even flink knijpen met je ogen omdat die niet verwacht hadden dat het nog licht buiten zou zijn. Al heeft mijn collega daar minder moeite mee, als hij van een goed feest komt is het wel vaker licht geworden buiten. We tellen de leerlingen in de bus en terwijl ik langsloop hoor ik flarden van de stoere verhalen. “Mag ik ook zijn Insta?”. Alle leerlingen zijn er en ik loop terug naar mijn plek. Terloops vraag ik aan de betreffende leerling “leuke jongen ontmoet?”. Ze wordt rood en de andere joelen: “oehh Schoonemann heeft echt alles door!”.

Deze opmerking maakt de tongen los en de sfeer zit er in. Een ander merkt snel op dat zij haar telefoonnummer heeft gegeven aan een jongen. Ze ziet mijn verbaasde blik en voegt dan snel toe “Het was niet serieus hoor… Het was een wedstrijd, hij moest zoveel mogelijk telefoonnummers verzamelen”. Mijn “dat zou ik ook zeggen als ik hem was” wuift ze weg.

Nu wel de andere leerling toch wel over haar ‘Insta-avontuur’ vertellen. Ze heeft ondertussen ontdekt dat hij in Arnhem woont en is aan het opzoeken hoe ver dat van haar is. 

“Maar 83 kilometer? Dat klinkt niet zo ver! Het is maar een uurtje rijden, of drie uur met de fiets. Maar we gaan met de trein!”
Oh?
“Kom! We gaan opzoeken hoe hij heet. Ik ga kijken welke scholen er allemaal mee hebben gedaan, welke uit Arnhem komen en daar ga ik alle leerlingen van opzoeken. Weet u, ik ben blij dat ik mee ben gegaan!”

Zij heeft weer genoeg de aandacht gehad, waarop de ander haar kans schoon schiet. “Mevrouw! Kijk hij heeft toch een berichtje gestuurd!”. Toch geen wedstrijd dus.
“Heet hij J.? Dat is wel een beetje een meisjesnaam.”
“Ach dat maakt niet uit, ik heb toch een jongensnaam, dus dat komt goed uit!”

Aan de andere kant van de bus loopt het ook helemaal lekker. Mijn collega wordt uitgehoord door een groepje dames. Na het bespreken van zijn hudige relatie gaat het al snel over zijn voorgaande, langlopende relatie en waarom dat was stukgelopen. “Wilt u anders een goed gesprek met mij? Ik ben psychologisch medewerker!”. Ze stappen toch gauw over op een veel leuker onderwerp: hem koppelen aan andere docenten. Nadat ze een paar vrouwelijke collega’s hebben gehad, stappen ze over op de mannen. Dit roept bij hem toch een vraag op:

“Hoezo nu opeens allemaal mannen?”
“Dat komt door uw ringen!”
“En uw ketting.”

Duidelijke zaak toch? Ik besluit mij af te zonderen en lekker onderuit de gaan zitten met af en toe gesloten ogen. Mijn rust wordt helaas opeens ruw verstoord als er luid naar mij wordt geroepen.

“Mevrouw, ik heb mijn zakken vol condooms zitten, die werden daar uitgedeeld! Is dit een goed moment om mijn tweede pakje condooms open te maken?”
Ik kan alleen maar sputteren “dit is écht geen vraag voor aan een docente!”. “Oh… Mag ik dan naar de wc?”

Ik sluit mij af en luister naar de radio. Het gaat over Wereld Aids Dag en een deskundige vertelt hoeveel besmettingen er per jaar in Nederland bij komen. Ik hoor de leerlingen voor mij naar elkaar fluisteren: “gewoon met een condoom doen dus!”. Gelukkig! We hebben toch zeker doelen behaald met dit project!