Op elke school zijn er meerdere keren per jaar dagen om de lessen te onderbreken. Dit kan een schoolreisje zijn, excursie maar ook een sportdag. Dit laatste was bij ons op de Westplas Mavo deze week aan de beurt.

Sportdag. De docenten en leerlingen mogen er op uit en een beetje los. Met voorkeur in de volle zon! Afgelopen jaren hebben we meerdere keren pech gehad, dit keer niet. Zon! Yes! Docenten blij en dus kinderen blij.

In een school zijn altijd veel tradities en een van die tradities is bij ons de indeling van de sportdag. Leerjaar 3 gaat poldersporten, leerjaar 2 gaat bomen beklimmen en leerjaar 1 het water op met de kano of waterfiets nadat ze een coopertest hebben gelopen.

Al sinds ik hier werk ga ik mee met klas 2. De gymdocent zag al meteen in mij een ware aap en ik mocht dus de kindjes de boom insturen, met mezelf er achter aan. Gelukkig maar, want wat is dat elk jaar weer een plezier.

Alle begin is moeilijk en dit geldt bij de beklimmers-in-wording ook. Ze moeten namelijk eerst hun mannelijkheid en vrouwelijkheid insnoeren met een tuigje en een helm op het hoofd. Stoere praat is dan al snel voor over.

Maar… Mijn leerlingen zouden mijn leerlingen niet zijn als de praatjes al snel weer terug komen. Na het optuigen volgt een korte wandeling naar de bomen waarbij ik achter een groepje jongens loop. De mannen wisselen ervaringen uit en daarbij bieden ze elkaar ook hulp voor een succesvolle tocht.

“Ok, één tip jongens: voordat je begint zorg dat ‘hij’ omhoog zit zodat hij niet klem komt te zitten!”

Oeps… Ik loop spontaan wat langzamer om de afstand tussen ons te vergroten. Buiten gehoorafstand het liefst! Om vervolgens een klein groepje te begeleiden bij de instructie. Lief luisteren naar de meneer met de rode helm (begeleiders zijn hier aan te herkennen) en zorgen dat de kindjes netjes de opdrachten volgen.

Uiteraard komt er tijdens de uitleg ook aan bod wat er gebeurt als ze niet netjes doen wat er van ze gevraagd wordt.

“Merk ik of mijn collega dat je niet goed luistert dan krijg je een andere kleur helm op zodat we weten dat we je extra goed in de gaten moeten houden.”

Een van de meiden ziet haar kans schoon om haar blauwe helmpje in te ruilen voor een leuker model: “Ohhh… welke kleur?”. Ik voel de bui al hangen en moet haar teleurstellen: “Geen roze hoor!”.

Normaal gesproken hang ik met een aantal leerlingen in de makkelijkste parcours om ze er door heen te slepen. Dit jaar was het anders, ik ging met een groep mee die juist naar de zwaardere onderdelen gingen. Juf in de touwen, alleen dan op een hoger niveau.

De leerlingen kozen, zo ver dat kon, wel de makkelijkste route: tokkelend naar de overkant. Ook als dit niet de bedoeling was. Continu hielden ze de ‘rode helmen’ in de gaten om te kijken of ze stiekem vals konden spelen. Dat er een docent achter ze liep? Ach wat maakt dat nou uit want “u gaat er toch geen probleem van maken??”.

De leerlingen hadden het fijn, ik had het fijn. Kortom, wat zijn lesvrije dagen soms toch fijn. Alleen niet voor de jongens, want die vergaten soms hun eigen tip en kwamen soms met veel pijn terug van tokkelen. Dan riepen ze even naar mij: “Oeps… weer vergeten!”. Au! Fijn die betrokkenheid…

De foto is gemaakt door een leerling. “Mevrouw, nu maak ik een foto van u!”. Waarna hij tijdens het tokkelen naar mij riep: “Omdraaien omdraaien!”