Dag 163 – “When I kissed the teacher”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 14 januari.
Beroepsdeformatie. Een mooi woord, vind ik zelf. Een mooi woord voor iets ‘lelijks’ eigenlijk. Wij gebruiken dat voor docentengedrag dat we ook buiten ons werk vertonen, docentengrapjes die we maken, de neiging om elke puber op straat aan te spreken bij verkeerd gedrag, je lief aanspreken als hij door je heen praat, dat soort dingen.
In de medische wereld heeft beroepsdeformatie een (nog) vervelendere betekenis, een misvorming van je lichaam doordat je langdurig hetzelfde beroep of taak hebt uitgeoefend. Ook daar hebben docenten in een vorm wel last van, niet dat ons lichaam echt vervormt is. Maar veel docenten hebben het zwaar met het zittende beroep waarbij ze veel achter hun scherm (door de docentenhumor ben ik nu geneigd te schrijven: “voor het scherm, want achter het scherm zie je niets”) moeten zitten, iets wat voor veel banen gewoon is, is voor docenten echt een verzwaring van hun werk. Krijgen de mensen ook fysieke klachten van.
Een andere medische beroepsdeformatie is de blaas, als docent kan je soms langere tijd gewoon echt niet naar het toilet gaan en sommige docenten hebben daarom een zeer getrainde blaas. Ik was daar al nooit eentje van, maar ik merk wel dat mijn blaas minder getraind is tegenwoordig. Dus als ik vandaag moet surveilleren krijg ik het al snel zwaar, de thee zakt door mijn lijf en ik ga het einde van de toets niet halen. Opeens heb ik weer de blaas van een druif. Misschien wel voor het eerst in mijn carrière moet ik mij tijdens een SE van 100 minuten even laten aflossen. Gelukkig hebben we daar de gangsurveillant voor, wat een opluchting.
Later die dag ben ik zelf de ‘gangwacht’ omdat ik genoodzaakt ben mijn kantoorbaan en mijn onderwijsbaan te combineren. Dus zorg ik voor rust op de gang, terwijl ik in een digitale vergadering zit met allerlei directeuren uit onze organisatie. Netjes met een mondkapje op in ons Teams-overleg. Ook dat is al bijna beroepsdeformatie, een mondkapje is in zo’n korte tijd zo’n automatisme geworden. Ik merk dat ik meer op de automatische piloot mijn mondkapje op doe, dan de mensen om mij heen. Gewenning maakt echt het verschil, misschien dat ik mij er daarom ook minder druk over maak dat het moet, er minder problemen mee heb, dat durf ik niet te zeggen.
De ergste en irritantste beroepsdeformatie van docenten is; docent zijn als je zelf een training (‘les’) volgt. Ik kan het weten want ik bén een docententrainer en ik vólg veel trainingen. Docenten zijn een lastig publiek, en terecht want we weten hoe ‘het heurt’. In alle trainingen die wij vanuit onze groep docenten geven houden we daarom ook altijd rekening met didactiek, gebruiken we alle tools uit onze lessen ook in de trainingen. En als je zelf trainingen volgt heb je vaak commentaar op hoe de ander het doet.
Als je dan een training volgt van iemand die geen docent (meer) is van een staaltje vakkennis of goede didactische aanpak er geen spoor te bekennen is, dan kunnen er bij mij twee dingen gebeuren. Ik haak af of ik word vervelend. Vandaag zat ik in zo’n training, online. Ik merk dat de digitale situatie bij mij de drempel tot irritant gedrag hoger ligt dan die van verveling. De trainer raakte mij dus kwijt. Wel fijn voor hem, want hij heeft mijn ergste beroepsdeformatie daardoor gelukkig niet hoeven meemaken. Hij heeft dus niet hoeven merken dat ik ontevreden was, dat hij mij niet aansprak, dat voor mij het tempo veel te laag lag, dat er teveel aandacht was voor de collega (van een andere locatie) die over alles vragen stelde, ook of zeker als ze er niet toe deden.
Beroepsdeformatie, een goede reden ‘to not kiss the teacher’, voordat je het weet ben jij degene die thuis nog de les gelezen wordt, krijg je ‘de blik’ als je iets geks doet, word je gebaard tot stilte, moet je toestemming vragen om de kamer te verlaten of mag je geen grote mond geven. Het enige sprankje hoop zit in onze immense docentenervaring met reflecteren en hopelijk komen we ooit tot het besef dat thuis toch echt geen school is.
Everybody screamed when I kissed the teacher
And they must have thought they dreamed when I kissed the teacher
All my friends at school
They had never seen the teacher blush, he looked like a fool
Nearly petrified ‘cause he was taken by surprise
When I kissed the teacher
Couldn’t quite believe his eyes, when I kissed the teacher
My whole class went wild
As I held my breath, the world stood still, but then he just smiled
I was in the seventh heaven when I kissed the teacher
One of these days
Gonna tell him I dream of him every night
One of these days
Gonna show him I care, gonna teach him a lesson alright
I was in a trance when I kissed the teacher
Suddenly I took the chance when I kissed the teacher
Leaning over me, he was trying to explain the laws of geometry
And I couldn’t help it, I just had to kiss the teacher
One of these days
Gonna tell him I dream of him every night
One of these days
Gonna show him I care, gonna teach him a lesson alright
De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/6zk4lFEYIWs1UZZ03NVetT?si=oaAvbLgUQHKupBmoSvCJrg
De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A