Dag 73 – “Good riddance (Time of your life)”

“Ben je thuis”, het is een uurtje op tien en ik krijg een berichtje via Teams. En ja, ik ben inderdaad thuis, onder werktijd.

“Maar D. is er ook niet op donderdag, dat wordt wel even wennen”

“Dat is al een tijdje zo…”

Donderdag is niet mijn werkdag voor de school, ik had dus geen les en wel was het gewenst thuis te zijn voor klusjesmannen die zouden komen. Dan is het een makkelijke beslissing om thuis op de bank (verbouwen is troep en daardoor was er geen werkplek meer aan de eettafel) aan het werk te gaan. Ja. Wel voor school, want mijn andere werk vraagt nog niet heel veel aandacht.

Dus ik was thuis. Aan het werk. Voor slechts een paar uurtjes want daarna had ik toch een overleg op school voor het verder werken aan de plannen voor het praktijkvak wat hij opnieuw aan het ontwerpen zijn. Dat vraagt tijd. Aandacht. En die had ik de afgelopen dagen niet. Nu was het tijd voor wat focus.

We slaan spijkers met koppen, nemen beslissingen, maken plannen, schaven aan eerdere plannen, verdelen taken en spelen advocaat van de duivel om elkaar scherp te houden. Het gesprek komt ook over het verdelen van je tijd in het onderwijs.

“Lukt het jou wel om dit op tijd af te hebben, je hebt geen werkdagen meer voor maandag?”

“Maar jij doet dat toch ook? Jij hebt dat toch ook niet? Dat hoort er toch gewoon bij…”

Een gesprek met een nieuwe collega ontstaat. Zij werkt komende maandag wel, terwijl het niet haar werkdag is. “Ik ben vandaag toch nauwelijks op school, dus dat compenseer ik met maandag.”

Ik weet waar de mentaliteit vandaag komt, maar mijn collega kijkt haar verbaasd, bijna geschokt, aan. Hij wil haar overtuigen dat dit echt niet hoeft – dat probeerde ik al niet eens – hij legt uit dat dit soms gewoon zo is met onderwijs, drukke weken en rustigere weken en zo hou je de balans. Het is voor haar anders, maar dat zal hij niet begrijpen.

Iedereen heeft zijn eigen kijk op het verdelen van tijd en werk. Veel van mijn collega’s stappen de deur uit kort na hun laatste les, anderen blijven nog een tijdje werken en weer anderen sluiten de school af. De een werkt thuis nog even verder, de ander werkt nog uren thuis en weer een ander laat al het werk op school. De een vraagt toestemming om op een dag dat haar lessen uitvallen thuis te werken, de ander verschijnt niet terwijl er een bijeenkomst is op zijn werkdag. Als er een deadline is weet je van wie je het ruim van te voren krijgt, precies op tijd of twee reminders te laat.

Die vrijheid is fijn aan het onderwijs. De eigen keuze hoe je met je tijd om gaat, daarnaast heeft iedereen ook een eigen werktempo, dat telt ook mee. Iedere collega is hier uniek in en dat kan, dat mag. We zien het immers ook terug in onze leerlingen, onze vrienden, onze familie en bij vage kennissen. Dus ook bij docenten, wederom lijken ze weer net mensen. Het werd tijd.

Toen ik rond een uur of twee het gebouw uitsnelde om ik thuis moest beoordelen of het een en ander wel klopte, keken collega’s mij verbaasd aan. Het past mij niet. Daardoor wist ik wat collega’s bedoelden toen ze mij na riepen:

“Zo hé, maar zo kort hier? Lopen we nu al weer de kantjes er van af?”

Ik grijns en loop door. En kon het niet laten om vanaf de bank, thuis met de laptop op schoot hun nog een paar mails en Teamsberichten te sturen. Want ook dat menselijke is mij niet vreemd.

Another turning point, a fork stuck in the road

Time grabs you by the wrist, directs you where to go

So make the best of this test and don’t ask why

It’s not a question, but a lesson learned in time

It’s something unpredictable, but in the end it’s right

I hope you had the time of your life