Dag 55 – “Bells of freedom”
Het leven van een docent is simpel. De bel gaat, je geeft je les tot de bel weer gaat. Hoe goed of hoe slecht het ook gaat, de bel zal altijd weer gaan. Hij stoort je in je verhaal of je bent saved by the bell.
Maar wat als die bel uitgaat?
Ondertussen is de bel een paar keer gegaan en houd je maag de score bij. Als een onderwijs-Pavlov-reactie begint die te knorren en zal de volgende bel de pauze inluiden. Het leven van een docent is simpel. Je hoeft niet eens te bedenken wanneer je honger hebt.
Maar wat als die bel uitgaat?
De bel heeft weken uitgestaan, ging bij de gedeeltelijke heropening van de school weer aan en zette we kort daarna weer uit. Voor de veiligheid moesten we namelijk na elkaar de lokalen verlaten, de ‘pleinwacht’ als eerst, daarna de anderen. En wat gebeurde er? De bel ging en de lokalen ‘stroomden’ (zo ver dat kan met zo weinig leerlingen tegelijkertijd op school) leeg. Dat zette ons aan het denken…
Maar wat als die bel uitgaat?
Mensen vergaten naar hun les te gaan, maar de wereld verging niet! Het is wennen, geen bells of freedom voor de leerlingen meer. Toch was de grootste verandering de meest onverwachte. Mijn maag heeft niet meer automatisch honger om kwart voor elf en één, een echt lunchmoment met de collega’s zie ik niet meer automatisch ontstaan.
Het nadeel van veel in het kantoor zitten is dat je dus ook vergeet pauze te houden, de bel herinnerde je ook zonder lessen op je rooster aan de pauzes. Het momentje quality time met de collega’s.
We hadden het al snel door, we moesten afspraken maken wanneer we gingen lunchen. Het inplannen. Het lukte meestal alsnog niet, maar de uitzonderingen bevestigen de regel. Dus gingen we vandaag wandelen, naar de visboer die dicht is op maandag, aten een broodje bij de slager en haalde wat van onze gemiste pauze-tijd van afgelopen tijd een beetje in. Zo hoef ik de bel niet te missen, de bells of freedom.
I have walked all alone
On these streets I call home
Streets of hope, streets of fear
Through the sidewalk cracks time disappears
I was lost, on my knees
On the eve of defeat
As I choked back the tears
There’s a silent scream no one could hear
So far away from everything you know is true
Something inside that makes you do what you got to do
Ring them bells, ring them loud
Let them ring here and now
Just reach out and ring the Bells of Freedom
When your world’s crashing down
Like you’re lost every round
Stand your ground
And ring the Bells of Freedom