Wonen en werken in hetzelfde dorp heeft heel veel voordelen, zo valt de file naar mijn werk reuze mee en kan ik langer in bed blijven dan de gemiddelde collega, en heb ik nooit spijt gehad van die keuze.

Ja, ik kom soms leerlingen tegen. Is dat erg? Nee joh, misschien voor hun wel, maar voor mij niet. Docenten zijn toch ook mensen? En dat mogen mijn leerlingen weten. Ook sta ik wel eens op een feestje en krijg ik al dansend de vraag of ik niet van school ben en vertellen ze van wie ze de ouder zijn. Erg? Nee joh, we hebben dan beide alsnog een leuke avond. Sterker nog, veel vaker hoor ik in die setting: “ik moet altijd zo lachen om jouw stukjes”, iets wat ik minder vaak hoor als ik ouders op school tegen kom maar natuurlijk hartstikke leuk om te horen is.

Ik ben wie ik ben en dat weten ze. Misschien dat dit scheelt voor de leerlingen (en ouders) én voor mezelf. Alleen soms, ja soms, ben ik ook niet op mijn best en dat is dan ook te zien, in de les, in het dorp of bij mij aan de deur.

Zo zag ik een vader van een leerling bij mij het pad oplopen voor het lopen van een collecte. Ik zit op de bank, recht voor het raam aan mijn voortuin, we zien elkaar dus. Ik sla het dekentje van mijn benen en loop naar de deur. Net gedoucht en dus in mijn badjas. Niet de manier waarop ik meestal kies om mezelf te presenteren aan ouders, of leerlingen.

Het kan gebeuren. Je bent niet altijd op z’n netst of best. En dan doe je toch die deur open om geld te doneren. En dan plaats je toch een foto op social media. Want ook docenten zijn niet altijd op hun best en ook op social media hoef je niet altijd als een perfect plaatje te staan. Docenten zijn ook maar net mensen. Ook docenten douchen. 😉

#sorry #ikplaatshemtoch #beetjezelfspotopdedonderdag #nietallesopsocialmediaisperfect #ookdocentendouchen