Gister begon de toetsweek en was “mijn” toets aan de beurt. Voor de toets krijg ik, terwijl ik over de gang loop, al allerlei vragen. “Hoe zat dit ook alweer.” “Wat was dit ook alweer?” “Is de toets makkelijk? Nee? Is hij moeilijk?”

Na afloop van de toets willen altijd leerlingen nog even napraten. “Was dit het goede antwoord op die vraag?” “Watt moest het zijn bij die vraag?” “Ik had die sowieso fout.” “Ik had drie dagen geleerd. DRIE dagen hè. Dat is dus al sinds vrijdag!”

Als ik eindelijk het lokaal uit ben weten te komen, nog bij een leerling de toets mondeling af heb genomen, en weer op de gang loop krijg ik weer gesprekken over de toets.

“Gaat u vandaag nakijken?”

“Ik was het wel van plan.” Ik leg uit over de tijd en dat ik die alweer opgeslokt zie worden.

“Kunt u die van mij als eerste nakijken?”

“Nee, ik kijk per vraag na. En al kijk ik per leerling, ga ik het niet ook nog per leerling invoeren.”

“Oh ja. Maar ik moet voor al mijn toetsen in de toetsweek een zeven halen, dan krijg ik vijftig euro!”

Klasgenoot haakt aan: “Ik moet een 5,5 halen. Dan krijg ik taart.”

“Maar de belangrijkste vraag is: wat krijg ik dan als jullie dat halen?”

“Vijf euro mevrouw!”

Dus dat wordt nakijken. Vandaag was ik de hele dag op kantoor, het grootste gedeelte in overleg, lekker in de airco. Tussendoor vond ik nog een uurtje om na te kijken, wel een gek gevoel op een kantoor, waar geen docenten zitten, anders dan op school waar altijd mensen aan het nakijken zijn ergens op de dag. En nee, dat nakijken doe ik niet voor die vijf euro ?.