Ik zit midden in de uitleg. Ik stel een vraag aan de klas en leerling E. steekt haar vinger op, springt op en vraagt enthousiast en vrij hard door de klas: “Welke vakken laten jullie vallen?!”

Er komen reacties uit de klas, het klinkt als gemompel. Ik probeer ondertussen aan te geven dat dit misschien niet de handigste aanpak is. Leerling E. richt zich tot mij: “Sorry! Ik heb uw vak laten vallen. Niet persoonlijk hoor. Niet door u.”

Ik zie zoveel kansen voor een goed gesprek dat ik niet weet waar te beginnen. Het is namelijk niet míjn vak. Ik kies twee dingen: “Ik vind het heel goed dat je de keuze niet hebt laten beïnvloeden door wie het vak geeft! Maar je hebt toch eigenlijk geen vakken laten vallen maar je hebt juist vakken gekozen waar je volgend jaar mee door wil?”

Het is een van mijn paradepaardjes, je kiest vakken in plaats van dat je vakken laat vallen, maar ik weet ook dat meeste pubers het niet op die manier bekijken. Ook leerling E. moet hier even kort over nadenken, herpakt zich snel en zegt: “Uhh… Ja! Ik heb het allebei gedaan!”

En de vraag die ik stelde? Die was ik zelf ondertussen ook wel vergeten, maar het gevoel van de les die hier toch geleerd of in ieder geval besproken is, vond ik de tijd waard.

Hoe hebben jullie je vakkenpakket gekozen? Welke vakken je leuk vond? Waar je goed in was? De beste docenten? De leukste docenten? Wat je nodig had voor je vervolgopleiding? Of toch vanuit het negatieve, welke docent niet meer of welk vak je stom vond?