Ruim een week geleden maakten de eerste docenten, juffen en meesters zich op voor hun eerste werkdag. Uit regio Midden Nederland kwamen toen de geluiden over een blijkbaar veelvoorkomend fenomeen, zo leer je via social media nog eens nieuwe, niet echt bestaand woorden, de Schoolmerrie.
De docenten aan het eind van de vakantie hadden geen last van een vrouwlijk paard op de gang, maar van slechte nachten. Badend in het zweet lagen ze te woelen in hun bed om er de volgende dag wat over uit de doeken te doen. Één juf zwengelde het aan en ze bleek zeker niet de enige die de nachten voor de eerste schooldag droomde over brutale leerlingen en orde problemen. Ze doopte dit de Schoolmerrie.
Het bleek dat veel docenten over orde problemen dromen in de laatste vrije nachten en zo werd de vraag gesteld waar men zoal over droomden. Duidelijk was één ding, alle dromen werden geregeerd door het gevoel van ‘kan ik het nog wel’. Ik had toen nog volle week te gaan, maar moet eerlijk bekennen dat ik de gehele week geen nacht echt goed geslapen heb. Toeval of niet, ik zal het nooit weten. Ik heb meerdere keren per jaar een aantal nachten achter elkaar waarbij ik zeer vage dromen heb die ik de volgende dag nog goed kan herinneren, zo goed dat ik soms twijfel of het echt gebeurt is.
Ik onderscheid mij van de andere docenten omdat in mijn dromen geen orde problemen voorkomen, ik droom meer over vervelende gesprekken met collega’s met vage flarden van leerlingen daar doorheen. Geen idee wat dit over mij als docent of als mens zegt.
En zonder dat je het door hebt, zijn de zes weken opeens voorbij en mag je weer beginnen. Zo begon mijn dag, na wellicht wel de slechtste nacht van deze week. Doodmoe, alsof de wekker al niet vermoeiend genoeg was, verscheen ik op school en begon de sociale start van het jaar. Je beseft het niet, maar er hangt een hele andere sfeer als iedereen tegelijk vakantie heeft gehad en tegelijk terugkomt na zes weken. In andere bedrijfstakken gaat een enkeling op vakantie en vertelt daarna de verhalen aan een paar geinteresseerde collega’s. In het onderwijs lijkt het alsof wij een jaarwisseling achter de rug hebben en wij ons allemaal een gelukkig nieuwjaar willen wensen. Een gekakel van jewelste.
In de ochtend ‘vrije tijd’ om ons voorbereiden op de komst van de leerlingen, ’s middags heb ik vergaderingen buiten de school op ons hoofdkantoor. Als ik in mijn agenda kijk verwacht ik een relaxed dagje, maar dit komt omdat ik elk jaar vergeet hoeveel hectiek er is die eerste ochtend. Zo ga je van hot naar her om af te sluiten met ruim drie uur vergaderen. Ja, ik droom niet, het is echt weer begonnen. En hoe! Een eerste werkdag van tien uur en dat zonder een leerling gezien te hebben, morgen toch maar weer merken hoe dat ook alweer was! Nu eerst slapen en kijken waarover ik vannacht droom! Welterusten lieve docenten, leerlingen en anderen! Tot morgen, als we weer écht begonnen zijn!