Bij mij op school is het gebruikelijk dat er drie docenten per pauze rondlopen om te zorgen dat alle snoeppapiertjes en blikjes frisdrank netjes in de prullenbak belanden en de leerlingen juist niet.

Deze week liep ik mijn pauzedienst, zoals wij dat noemen, en ik liep langs een groep meiden die altijd aan dezelfde statafel staan. De keren dat ik daar langs loop zonder dat één van de meiden iets tegen mij zegt is op één hand te tellen. Al deze meiden heb ik in de klas gehad of heb ik nog steeds in de les.

Deze keer was niet anders. Ik kwam aanlopen en ik zag er eentje al grijnzen toen ik nog op een afstand was. Als het een gorilla was geweest had ik mij bedreigd gevoeld, maar van haar zou ik dat gevoel niet snel krijgen.

Toen ik dichtbij kwam, stak ze van wal:

J. (14 jaar): “Mevrouw!!! Bent u de Facebookpagina Levenslessen?”

Ik kon natuurlijk niets anders dan toegeven (behalve dan dat het fysiek onmogelijk is om een pagina te zíjn). Ze kwam niet meer bij van het lachen en de andere meiden keken haar zelfs vreemd aan. Nadat ze was bijgekomen van het lachen gaf ze tekst en uitleg aan de groep maar ook aan mij. Ze was de pagina tegen gekomen op Facebook, had mijn naam zien staan en kon toen thuis ook niet meer uit haar woorden komen zo hard had ze gelachen. Of zoals ze het zelf zei:

“Ik piste gisteravond bijna in mijn broek van het lachen! Wie noemt zichzelf nou LEVENSLESSEN!!!???”

Als je dit zo op papier ziet, kan je misschien terug denken aan die bedreigende gorilla die ik net noemde. In mijn geval had ik dat nog steeds niet (ik dacht eerder aan een schattige baby gorilla!).

 

Ik ken deze leerling en ik mag haar ook wel eens in de maling nemen. En wie de bal kaatst…. Juist, ik had deze bal terug kunnen verwachten.

Toch zette dit mij aan het denken! Levenslessen? Als je deze naam bekijkt klinkt het wel een beetje arrogant. Terwijl dit (natuurlijk?) nooit mijn bedoeling is geweest. Ik ben niet arrogant in mijn werk, al zeg ik het zelf, sta altijd open voor verbetering en feedback en daar is zeker ook nog de ruimte voor.

Waarom dan toch deze schijnbaar zelfvoldane naam? Als je mijn berichten van de afgelopen maanden hebt gelezen is het vast opgevallen dat de lessen die hier geleerd worden zelden lessen zijn die ik ‘geef’. Vaak gaat het om de lessen die ik krijg en leer.

Verterende dingen die leerlingen tegen mij zeggen, die leren mij iets. Maar ook de minder lieve en nette opmerkingen bevatten lessen voor mij als docent. Het is overdreven als ik zeg dat ik elke dag leer van mijn leerlingen, maar wellicht is het ook overdreven om te zeggen dat zij elke dag van mij leren?

Met mijn blog, website, facebook pagina, twitter en tumblr wil ik laten zien dat ik open sta voor de levenslessen die de leerlingen mij willen leren. In ruil daarvoor bied ik ze de kans om wellicht wat op te pikken van mijn niet-zo-levenslessen.

Open staan voor deze lessen daar ben ik echt niet alleen in. Bijna alle docenten zullen, volgens mij, op de volgende vraag hetzelfde onderstaande antwoord geven.

Vraag: waarom ben je docent geworden?

Antwoord: omdat ik met jongeren/kinderen wil werken, bij het werken met jongeren/kinderen sta je altijd voor verrassingen!

En die verrassingen? Daar leren wij dan weer wijze levenslessen van!

Ik weet dat weinig van jullie dit lezen maar ik richt me toch even tot jullie: leerlingen en oud-leerlingen van mij: bedankt voor de levenslessen en het vullen van mijn Levenslessen blog!