Vorig schooljaar gaf ik een brugklas les in zowel Frans als rekenen, waardoor ik deze leerlingen aardig wat uren in de week zag. In zo’n geval kan je mazzel hebben of juist pech. De sleutel hiervoor is de sfeer in de klas en tussen de klas en de docent. Dit was een klas waarin geen enkele les gaat zoals jij ’m als docent hem van tevoren had bedacht.

Wil ik een les geven over een belangrijk stuk grammatica, gebeurt er iets waardoor het klassengesprek opeens een hele andere kant op gaat. En soms moet dat ook wel kunnen (vind ik). En misschien ging het tussen ons daardoor heel goed.

Spookverhalen-les

In dat najaar had de klas gewoon niet zo’n zin, het zat er dat lesuur gewoon even niet in. Ik kon twee dingen doen. Mijn zin doordouwen en mijn lesplanning volgen of inspelen op het humeur van de klas. Hoe weet ik niet meer precies, maar het werd een spookverhalen-les. Lichten uit, zonnescherm omlaag en verhalen vertellen. Als ik nu (ruim een jaar later) het woord clown laat vallen, denken ze waarschijnlijk allemaal terug aan deze les en mijn ‘spook’verhaal. Op mijn beurt zal ik deze les ook niet snel vergeten.

Maar ik kon natuurlijk niet elke les afwijken van het plan. Andere keren werkte een klein grapje tussendoor vaak ook, zodat we verder konden met de orde van de dag. Al vrij snel na het begin van het schooljaar had ik door dat één leerling uit deze groep met een korte opmerking (vaak zelfs over de les) veel onrust kon veroorzaken bij de groep. Dit was niet negatief, maar gebeurde wel elke keer.

Leerling met komedieserie

Op een dag had ik het door: zij speelt eigenlijk de hoofdpersoon in haar eigen komedieserie en wij vervullen de gastrollen. Een naam voor deze hitserie had ik snel gevonden:

Welkom bij een nieuwe aflevering van “De Demi Show”!

Elke les een nieuw verhaal, grap of onderwerp.

Dit begrip bleef eigenlijk meteen hangen bij de klas en gebruiken we nu al anderhalf jaar bijna elke week. Zodra Demi tijdens mijn les een grappige ontdekking doet, bijvoorbeeld: “Mevrouw, kijk wat vannacht in mijn tas is gevallen, een afstandsbediening!” zegt een klasgenoot algauw: “Welkom bij de Demi Show!”, waardoor we weer verder kunnen met de les.

Klysma of prisma

Vorige week gaf ik een les over licht waarbij ik uitleg gaf over een prisma. Demi had het verkeerd verstaan en dacht dat ik klysma zei. Eindresultaat: eerst uitleg van juf Demi over een klysma, daarna van mij over het prisma.

Ik heb haar toen ook verteld dat ik eigenlijk mijn hele blog wel met haar gevleugelde opmerkingen zou kunnen vullen. Waardoor een klasgenoot vroeg: “waarom schrijft u geen blog over de Demi Show?”. Ik vond dat niet kunnen omdat ik schrijf zonder de namen van leerlingen te noemen. Demi vond het niet erg en zo is zij de eerste leerling geworden die bij naam wordt genoemd. Een terechte winnaar van deze prijs!

Een klasgenoot kan het minder waarderen: “De Demi Show is wel het laatste programma dat ik zou kijken”. Maar eerlijk gezegd: ik kan niet wachten op de volgende aflevering!