Dichtbij huis

We, nou eigenlijk alleen ik, willen beginnen aan een toets. Boeken weg. Tafels uit elkaar. Monden dicht. Dan steekt een leerling haar vinger op, en ja ze mag even wat vragen.

“Mevrouw, gaf u dit weekend thuis een feestje?”

Rare vraag? Wellicht wel, maar ik ben het gewend. Ik woon dichtbij mijn werk. Of werk ik nou dichtbij mijn huis? Daar ben ik nog niet helemaal uit.

Bekende Nederlander

De meeste docenten doen dat niet, ervaren het zelfs als zeer onprettig. Waarom dat zo is? Soms voelt het bijna alsof je een bekende Nederlander bent. Loop je in de supermarkt, word je aangestaard en na een tijdje durven ze (soms) gedag te zeggen. Altijd beleefd een kort: “hallo mevrouw”. Om dan de volgende dag te vragen of ik het gezellig vond in de supermarkt.

Wat wilde de leerling in kwestie nou bereiken, behalve alleen maar een minuutje later beginnen met de toets? Waarom stelt ze die vraag over het feestje? Voor mij kwam het niet helemaal uit de lucht vallen, want enkele weken geleden ging het ook al over mijn huis.

EN U ZWAAIDE!

“Mevrouw, ik weet waar u woont!”

“Wat een toeval! Ik weet ook waar ik woon!”

Deze leerling loopt altijd langs mijn huis als ze de hond uitlaat en ze is niet de enige leerling die hierdoor weet waar ik woon.

“Mevrouw! Mevrouw! Ik fietste langs uw huis EN U ZWAAIDE! Toen ben ik teruggefietst om terug te zwaaien, leuk he?”

Niet vervelend

Sommige mensen vragen wel eens aan mij of ik dat niet vervelend vind, of dat ik bepaalde leerlingen niet durf te straffen omdat ze mij of mijn huis dan terugpakken. Het antwoord is simpel: nee. Al sinds ik voor de klas sta – nu zes jaar – is de afstand tussen huis en werk klein, waardoor ik niet anders ken dan dat ik overal leerlingen tegenkom.

Ja, in de supermarkt maar ook als ik naar een feest in het dorp ga kom ik altijd wel een paar leerlingen tegen. Waarop vrienden en familieleden altijd aan mij vragen: “Milou, zijn dat soms leerlingen van je? Ze staren ons namelijk zo erg aan!”

Stoppen met dansen

Moet ik mij dan inhouden? Niets terugzeggen? Stoppen met dansen en/of gek doen? Nee joh. Want ze kennen mij toch niet anders dan als wie ik ben (gek dus?). Dat is ook de reden dat ik mij niet bedreigd voel doordat ze weten waar ik woon. Wat er kan gebeuren?

Ze kunnen eens in de zoveel tijd aanbellen en dan snel wegrennen zodat ik niet weet wie het was. Om dan de volgende dag te vragen of ik thuis was toen ze belletje-trek hadden gedaan bij mijn huis. Helaas ben ik nog geen één keer thuis geweest toen een leerling dit deed.

Snoepje krijgen

Maar leuker nog vinden ze het om op 11 november, Sint Maarten dus, aan te bellen met een groepje kleinere kinderen. Deze zingen een liedje waardoor de grotere kinderen (15-16 jaar) ook een snoepje krijgen. Dat is weer eens wat anders dan een sticker voor een goed cijfer!

Tot nu toe zijn dit de twee ‘ergste’ dingen die ze bij mij thuis hebben gedaan. Daar kan ik wel om lachen en dus ook wel mee leven hoor!