Terwijl ik door een woonwijk rijdt trekt iets mijn aandacht. Ik zie een vrouw, waarschijnlijk ergens in de dertig, naast een schutting staan. Op zich geen raar tafereel, maar het valt mij op omdat ze heel onrustig op mij overkomt. Terwijl ik langzaam verder rijd besef ik dat ik nog niet alles zag, want aan de andere kant van de schutting stond een peuter in de voortuin. In mijn beleving kijkt de peuter angstig om zich heen en mijn hersenen vullen het verhaal van deze situatie automatisch in, zoals ze dat altijd doen.
Moeder is waarschijnlijk onderweg ergens heen en de peuter moet natuurlijk mee, maar daar had de peuter dit keer geen zin in. Moeder ziet een kans om haar peuter een levensles te leren en zegt iets wat waarschijnlijk elke ouder wel eens zegt of ooit heeft gezegd: “dan ga ik wel zonder jou”. Met pijn in haar hart en benen van lood laat ze peuter achter, ondertussen slaat de schrik om het hart van het kind. Hij staat er alleen voor, er is niemand die hem ziet.
Moeder hupt van het ene been op het andere om dat gevoel van tevoorschijn willen komen maar tegen te gaan. Eigenlijk is moeder veel banger dan de peuter, want wat nou als er iets gruwelijks gebeurt alleen maar omdat zij haar kind een levensles wilde leren? Het zien van haar kind geeft een gevoel van veiligheid, is hij uit haar gezichtsveld dan kan volgens haar alles gebeuren.
Ondertussen ben ik met mijn auto voorbij het huis gereden en ik zie niet hoe het afloopt. Toch laat het mij nog niet los, omdat gezien worden in mijn werk ook zeer belangrijk is. Ik moet denken aan de leerling die door de regen langs mijn lokaal loopt, vrijdagmiddag op weg naar huis. Ze stopt, loopt een stukje terug en loopt weer langs mijn lokaal. Dit keer kijk ik op, omdat het mij opvalt, en ze zwaait naar mij. Ik heb haar gezien en zwaai terug.
Ook moet ik denken aan de vele leerlingen die letterlijk schreeuwen om gezien te worden, want ondanks wat veel volwassenen beweren is dat niet alleen maar kwade wil. Gezien worden is belangrijk, voor kinderen soms nog eens extra.
Niet alleen de leerlingen willen gezien worden, ik, de docent ook. Uur na uur, dag na dag en week na week sta ik om aandacht te vragen en ja… Ook ik schreeuw soms letterlijk om de aandacht. Het is niet voor niets dat een leerling zei: “Ik mis u wel hoor mevrouw, maar het is wel beter voor mijn oren dat ik geen les meer van u heb.”
Als wij tijdens een docentenvergadering voor een x-aantal leerlingen besluiten dat we ‘stiekem’ wat extra aandacht aan ze gaan geven, dat we deze leerlingen extra het gevoel gaan geven dat we ze zien kan ik de gedachte niet bedwingen: maar dat doen al mijn collega’s toch al? De leerlingen zien en ze gezien laten voelen. Ik hoop toch van harte dat dit een afspraak wordt die we allemaal al deden maar rustig blijven doen. En niet alleen voor die paar kinderen waar we het voor afspreken maar voor allemaal. Daarnaast hoop ik natuurlijk ook dat mijn leerlingen zich ook daadwerkelijk door mij gezien voelen.
Door mijn blog worden mijn leerlingen door meer mensen gezien en zien ze zichzelf ook anders. Het is niet voor niets dat een leerling aan mij vroeg of écht álles waar was wat er op mijn site stond, of ik zeker wist dat ik het niet zelf bedacht had. Zij zag haar medeleerlingen plots en zij schrok. Niet dat dit de bedoeling van dit blog is natuurlijk, maar ik denk (of hoop?) dat bij veel volwassenen juist het tegenovergestelde bereikt wordt. Dat ze pubers nu extra goed zien en soms met andere ogen naar ze kijken. Dan hoop ik maar dat alle critici, alle ouders en alle anderen soms ook een glimlach op hun gezicht krijgen als ze de dingen lezen die mijn leerlingen zeggen, want eerlijk is eerlijk ook ik kan soms mijn lach niet inhouden.
Natuurlijk is er nog een automatisch gevolg van mijn blog, niet alleen mijn leerlingen worden gezien maar ik ook. Als leerlingen die op de computer hun Franse woordjes moeten leren maar ‘stiekem’ op mijn site zitten dan kan ik het niet laten om te zeggen dat die website inderdaad leuker is dan Franse woordjes maar dat we nu toch echt hier zijn om te leren. En als een leerling zegt: “mevrouw, u heeft toch 200 likes gehaald met uw Facebookpagina? Gefeliciteerd!”, dan voel ik mij pas écht gezien. Eigenlijk voelt dat best goed, want stiekem ben ik ook maar een mens.
Misschien moeten we nu maar afspreken dat we dat met zijn allen wat vaker doen: elkaar écht zien. Voor sommigen is dat verdergaan zoals ze al bezig waren en voor de anderen? Succes met deze huiswerkopdracht.