Valentijnsdag
“Mevrouw, zouden we de camerabeelden terug kunnen kijken? Iemand heeft een briefje in mijn kluisje gedaan en ik moet echt weten wie!”
Hormonen. Hebben ze er normaal al niet genoeg last van, dan komt er op een onschuldige vrijdag ook nog eens Valentijnsdag langs.
In de dagen voor deze bewuste vrijdag was het al te merken op de gangen, overal hingen posters voor de rozenverkoop. Leerling bestelden rozen en schreven lieve briefjes om aan de roos te hangen. Dit alles natuurlijk in het super geheim!
Voor de docenten en leerlingen die deze ochtend niet al wisten dat het Valentijnsdag was, werd het meteen al duidelijk. Nog meer knuffelende meiden op de gang dan gebruikelijk en er liepen er al een aantal met teddyberen en ballonnen in de vorm van een hart rond.
In plaats van de gebruikelijke goedemorgen wensen een aantal leerlingen mij een fijne Valentijnsdag en dat wekt uiteraard uiteindelijk hun interesse.
Als ik de vraag krijg wat ik eigenlijk doe met Valentijnsdag kan ik het niet laten om een dooddoener als antwoord te gebruiken: “uhh werken…”
Ja dûûhh… Maar ‘s avonds, ga ik dan bijvoorbeeld naar de bios ofzo?
“uhh nee…”
Misschien eten dan? Ga ik dan niet eens eten met Valentijnsdag?
“uhh natuurlijk wel, ik eet elke dag”, dat ze niet bedoelde was mij natuurlijk wel duidelijk maar ik maak het ze af en toe toch graag moeilijk.
Het werd ze al snel duidelijk, die docente van ze is zeker geen romanticus. Gelukkig hadden ze het eigenlijk veel te druk met zichzelf en leeftijdgenootjes om zich nog verder zorgen te maken om het saaie liefdesleven van de juf en waren ze al weer snel afgeleid (net als bij een gebruikelijke les).
Toen later op de dag de “anonieme” rozen werden bezorgd stond ik als docent natuurlijk een beetje voor paal want wie doet nog mee met de les als zij net rozen heeft gekregen. Gelukkig wisten de meesten al van te voren dat ze zouden krijgen en van wie ze waren, dat scheelt de helft aan onrust. Kon ik toch gewoon weer verder met mijn ‘saaie en liefdeloze’ les!
Één van de leuke dingen van mijn leerlingen is het feit dat het lijkt alsof iets ze helemaal niets meer interesseert maar uiteindelijk blijkt dat ze er diep van binnen nog steeds over nadenken, en zo was het deze keer ook weer.
“Mevrouw, stuurt u dan ook geen anonieme kaart naar uw vriend?” Uiteraard geef ik ook nu weer een saai antwoord, maar dat maakt niet uit zij gaat namelijk wel een kaart sturen maar het is super geheim. Ik mag het weten, want mij vertrouwd ze.
Ze geeft een klasgenoot toestemming om zijn naam in mijn oor te fluisteren. Ze fluistert eerst “hoi”, want dat vindt ze altijd zo leuk, als ik geen antwoord in haar oor terug fluister als ze fluisterend vraagt hoe het gaat gaan we over tot de orde van de dag en fluistert ze de naam van een klas in mijn oor. Tja, dat vertrouwen hè? Dat moet je natuurlijk niet overdrijven
Liefde is…