De eerste werkdag na de voorjaarsvakantie en ik weet dat nu de The walk of shame komt. Ik loop door de gang en wacht de opmerkingen rustig af.

“Mevrouw, bent u op vakantie geweest? Dat is niet te zien!”

Nu afwachten tot de eerste lachsalvo’s zullen klinken en dat duurt ook niet lang. Ik hoor luid gelach en tussendoor weten ze nog uit te proesten: “het is nog erger dan vorig jaar!”

Ja, ik ben op wintersport geweest en ja de zon scheen daar een aantal dagen uitbundig. Vandaar dat een leerling aan mij vraagt of ik een nieuwe bril heb, waar hij niet kan laten om aan te vullen dat ik hem nu wel af mag zetten. Ik ben bruin geworden, alleen zoals ik het zelf noem: zeer lokaal. Een omgekeerde panda of zoals een collega opmerkte: “heey uiltje”. Het enige wat ik daar uit concludeer is dat ze mij heel wijs vindt.

Elke werkdag was hetzelfde, mocht ik het willen vergeten dan herinnerde de leerlingen mij daar elk uur weer aan. En mijn leerlingen zouden mijn leerlingen niet zijn als ze het niet in hun eigen voordeel probeerden te gebruiken: “als u uw bril op mag in de les dan mag ik mijn pet ook gewoon op”.

Toch zat het een aantal leerlingen wel dwars, los van het feit dat ze jaloers waren op hoe snel ik bruin wordt begrepen een aantal het ook gewoon niet. “Maar u ging toch skiën? Hoe kunt u dan bruin worden, daar schijnt toch geen zon en het is daar toch koud!” Tja… Mooi aanknopingspunt om toch nog wat meer aandacht te besteden aan straling en de zon in mijn lessen.