Absurd

Soms kijk je even terug op de week en denk je: dit is absurd. Absurd, dat denk ik nu. Ik zit in een hotelkamer in Leiden, de nacht is net begonnen en ik kom net thuis van eten en borrelen met een aantal collega’s.

We begonnen de avond met een stadswandeling door Leiden onder leiding van een is-hij-nou-grappig-nee-toch-gewoon-irritant-gids. Met een hoop waar-of-niet-waar-verhalen kwamen we bij het restaurant, waar de borrel en daarna het diner zou plaats vinden. We zijn met een groep van zes collega’s in een groep van circa dertig docenten. Wij belanden, uiteraard, aan onze eigen tafel met plek voor 7.

We hebben dus één ander onderwijsmens aan onze tafel en dat is even schakelen qua gespreksonderwerpen. Na een tijdje ontdekt hij het al snel: “jullie team houdt wel van een beetje gezelligheid”. Hij tipt onze welke kroegen we zo moeten bezoeken en sluit af met “tot morgen”. Een paar uur later zit ik in mijn hotelkamer dit te schrijven.

Ik denk aan deze tweedaagse waar we aan lesvoorbereidingen werken en workshops volgen, we overleggen en genieten van de lunches met kroketten. Maar slechts een paar dagen eerder was ik ook in een hotel in Nederland en het kan niet anders dan dit tijdens dit moment van bezinning ook door mijn hoofd schiet.

Vorige week donderdag stond ik na het eten op van de bank, niet om mijn Netflix And Chill-avond te starten maar om mijn tas in te pakken. Een uur laten zit ik met twee collega’s in de auto onderweg naar Rotterdam Airport. We meeten daar een collega van een andere vestiging en gaan, je raadt het al, even het hotelsportscafé in. We worden verwelkomt door dronken Engelsmannen die blij zijn met eindelijk wat vrouwelijk bloed in het café.

We zitten, we kletsen, we worden gek van voetbal op tientallen verschillende tv-schermen en gaan weer net te laat naar bed. De volgende dag gaat de telefoon op mijn hotelkamer om kwart voor vijf in de morgen als wake-upcall, zijn we om half 6 op het vliegveld, checken we in tegelijk met een hele hoop wintersporters en gaan we om half zeven boarden.

Zo kijk ik nu even terug op een dagje London. ’s Ochtends heen, de hele dag op een innovatieve onderwijsbeurs en ’s avonds anderhalf uur verwachten op een vertraagd vliegveld na slecht behandeld te zijn door het Engelse vliegveldpersoneel. Na een hele dag virtual reality, augmented reality, smartboards, green screens, camera’s, start-ups, robots, programmeren, office 365, software, digitools, workshops, lezingen en héél veel lopen en héél weinig eten (lange leven wagenziekte in een ieniemienie vliegtuig), borrelen we op het vliegveld wachtend op ons vertraagde vlucht met pillen tegen wagenziekte en komen we na een veilig vlieg- en autorit om half twaalf ’s avonds weer terug bij school, iets meer dan 21 uur later dan toen we vertrokken.

Nu zit ik op mijn hotelkamer in Leiden en denk ik terug. Absurd. Overmorgen volg ik een workshop mindfulness, kijken of mij dit kan helpen dingen in perspectief te zetten, want dit is toch écht niet à la onderwijs. Morgenmiddag sluiten wij ons na de tweede trainingsdag aan bij een borrel met het personeel van onze school in onze “stamkroeg” en zal ik mijn collega’s beloven dat ik volgende week echt gewoon op school blijf om les te geven.

Dat ik vorige week dinsdag nog met mijn leerlingen in de Jaarbeurs was is niet te geloven. Het moet langer geleden zijn. Zo kan ik natuurlijk niet schrijven over leuke verhalen uit mijn klaslokaal, daar was deze week te absurd voor maar weer op een hele andere manier geweldig. Nu vrijdag maar hopen dat ik ‘het’ nog kan, dat lesgeven.

Mijn professionalisering heeft wel weer een boost gekregen met al deze trainingen en ontwikkelingen, maar absurd is het wel. Ik denk terug aan wat een collega twee weken geleden zei toen ik een moment van onzekerheid had: “meid, moet je kijken wat je allemaal hebt bereikt in een kleine acht jaar hier, jij hebt geen reden om aan jezelf te twijfelen!”. Het wordt nog een hele klus om tijdens de mindfulness weer met mijn voeten op de grond te komen, maar ik geef het een eerlijke kans. En in het ergste geval heb ik weer iets om over te schrijven…