Mijn druifjes

Je hebt van die dagen. Van die dagen dat je een vol lesrooster hebt. Van die dagen waarbij de spaarzame vrije momenten vol gepland staan met afspraken met collega’s. Afspraken die uitlopen waardoor jouw pauze opgeofferd wordt. Van die dagen waar je aan het eind van de dag pas beseft hoe druk het was.

En zo’n dag had ik. De pauze was alweer voorbij toen ik de spreekkamer uitkwam. Ik hoorde net de bel gaan, een bel die mij dwong om te kiezen: ga ik naar het toilet, ga ik voor het eerst vandaag wat drinken of eet ik nog even wat. Ik improviseer, zoals zo vaak, verdwijn even op de wc en als ik naar buiten loop gooi ik een bak met druiven onder de kraan en draai ik de bak om op een bord. Zo loop ik met een bord vol met druiven door de gang om net voor de tweede bel (start van de les) bij de lokaaldeur te staan.

Leerlingen kijken mij vragend aan. Ik leg uit en eet een druif. “Sorry jongens, ik had even geen tijd om te eten.” Geen haan die er naar kraait. Totdat er eentje het niet kan laten: “mevrouw, mag ik ook een druifje?” Natuurlijk mag dit, ik ben alleen maar blij dat ze aan fruit denken als eetbaar. Deze leerling pakt een druif van mijn bureau en in enkele seconde zie ik de héle klas naar voren stormen om druiven in het bezit te krijgen. Ik weet niet wat mij overkomt, maar moet eigenlijk wel lachen.

Plots hoor ik de stem er boven uit: “Niet doen, dit zijn de druiven van mevrouw Schoonemann” Ik sputter tegen, het maakt echt niet uit. “Nee mevrouw, u moet er goed van eten, des te meer docent is er voor ons!” En zo stond ik zonder druiven maar wel met een mond vol tanden. Prima begin van de les toch?