Vorig jaar was ik op excursie met mijn klas, ik zat geheel onverwachts voor in de bus. Daar zit ik nooit, want meestal zit ik tussen de leerlingen in om te zorgen dat de bus een beetje netjes blijft. Dit keer was ik “te laat”, er was geen plek en zat ik voorin de bus op dat losse stoeltje naast de chauffeur.

Het was geen praatgrage buschauffeur, dus ik deed iets wat bij mij weinig voorkwam: ik luisterde naar de radio zonder dat er muziek op stond. Het ging over het onderwijs en zoals wel vaker was het allemaal niet al te positief, maar werd ook de keerzijde aangegeven namelijk dat pubers ook best leuk konden zijn.

Toen op dat moment nam ik voor mijzelf een beslissing. Ik ging aan “de wereld” (de hele wereld is misschien iets te hoog gegrepen) laten zien waarom ík werken met pubers nou leuk vond. En nu een jaar later wordt ik door een mail van Tumblr gefeliciteerd met het éénjarig bestaan van mijn blog. Wauw!

Bij het lezen van zo’n bericht ga ik doen wat ik als docent vaak doe: terugkijken en reflecteren. Toevallig zei ik gister nog al bot tegen mijn collega dat onderwijs en reflecteren onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn, zonder reflectie kan jij je als docent niet voldoende ontwikkelen. Terwijl ik diezelfde week ook tegen een andere collega zei: soms reflecteren we als docenten ook teveel want niet alles is aan ons te wijten en we kunnen ook niet alles veranderen, de oorzaak ligt soms buiten onszelf.

Maar reflecteren zit in mijn bloed en het gebeurde dan ook automatisch. Waar begon het ook alweer allemaal mee? Leuke reacties op mijn privé Facebookaccount als ik leuke dingetjes plaatste over mijn werk, het horen van het nieuws op de radio en deze briljante uitspraak van een leerling:

“Ik kan mij niet voorstellen dat docenten een gewoon leven hebben,
ze lijken helemaal niet op gewone mensen!”

M. (15 jaar)

Dit soort pareltjes kon ik niet alleen voor mezelf houden en werden de basis voor mijn blog. Met een sausje van columns er overheen waarin ik soms kon vertellen over wie ik ben als docente en over het onderwijs waar ik in geloof. Met mijn leerlingen als rode draad door het verhaal. Dat is waar ik het afgelopen jaar veel energie in heb gestopt.

Stiekem kreeg ik er héél erg veel voor terug, in de aantallen volgers en likes zie je dat misschien minder terug het voordeel werkte met name bij mij intern. Elke dag, elke les en elk moment was ik op zoek naar de kracht van mijn leerlingen. Mijn teamleider noemde mij niet voor niets een schatzoeker, als trouwe lezer van mijn blog. Ik zocht, en zoek nog steeds, continu naar het positieve randje en tijdens deze zoektocht vond ik nog meer moois in mijn leerlingen. En mijn blog werd soms juist het begin van een zeer leerzaam gesprek met een leerling.

Vele docenten vroegen aan mij hoe ik die uitspraken kon onthouden, want soms gebeurde bij hun ook wat leuks maar waren ze dat aan het einde van de les vergeten. Door dat ik zo bewust bezig was met het leuke, het spontane en het positieve en dit ook opschreef vergat ik het niet. Ik werd mij het afgelopen jaar alleen maar méér bewust van de leuke kanten van mijn werk en ik hoop dat dit ook effect heeft gehad op mijn lessen. Van een enthousiaste docent heb je immers het liefste les.

Tijdens deze reflectie moet ik natuurlijk ook stil staan bij de zwaardere momenten van het bloggen. Het gevoel dat mij soms bekroop: moet ik wel doorgaan, waarderen mensen het wel, begrijpen mensen wel dat ik mijn leerlingen juist niet belachelijk maak, heb ik er wel tijd voor, enz. Ik heb doorgezet en nu bij het reflecteren ben ik opgelucht en vrolijk. Dus doorbijten was de juiste keuze.

Elke glimlach die ik op een gezicht weet te toveren en elk persoon die mijn blog weet te waarderen is er één. Daar doe ik het voor. Maar stiekem doe ik het vooral voor mijn leerlingen en voor mezelf, ik hoop dat jullie dat niet erg vinden. Toch wil ik jullie het komende jaar wéér laten mee genieten en ondertussen blijf ik lekker reflecteren om mijn lessen, mijn werk en mijn blog zo leuk mogelijk te maken en houden!

Wil je met mij mee reflecteren? Laat dan gerust weten wat jij er allemaal van vindt! Of dat nou nu is of later in het jaar, dat maakt niet uit. Reflecteren kan altijd!

Oh ja… Morgen ga ik weer op excursie, ik ben benieuwd of het dit jaar ook weer zo inspirerend wordt. I will let you know! Enne.. Sorry dat het zo’n lang stuk is geworden, docenten praten nou eenmaal héél graag 😉 en ik zeker als ik reflecteer.