𝐎𝐩 𝐳𝐨𝐞𝐤 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐩𝐚𝐚𝐫𝐬

Als docent, of misschien wel gewoon als mens, zou je willen dat iedereen zich prettig voelt op school, in de maatschappij, in het leven. We proberen dat ook echt voor iedereen voor elkaar te krijgen, terwijl we weten dat dit misschien wel nooit helemaal zou lukken. Maar dat is geen reden om te stoppen met het proberen.

Aan een thuissituatie van een leerling kunnen wij in principe niets veranderen. Aan de genenset ook niet, ze worden geboren met mentale of fysieke uitdagingen of voorsprongen. Wel kunnen we proberen een afleiding te zijn van een nare situatie, een leuke plek om weg te zijn van de mantelzorg die ze misschien op hun schouders hebben rusten én een plaats waar ze zichzelf kunnen zijn en zichzelf leren kennen en met zichzelf leren omgaan, net zoals met anderen.

Nu realiseer ik me goed dat als puber in een groep van pubers jezelf zijn het moeilijkste is wat er bestaat, als je al weet wie je bent en waar je voor staat moet je vervolgens ook nog stevig genoeg in je schoenen staan om je daarover uit te spreken tegen je vrienden of andere schoolgenoten. Als jij geen grapje wil maken over je klasgenoot, terwijl de rest dat wel doet. Als je eigenlijk veel liever je appel eet in plaats van bergen chips. In kleine en grote daden en beslissingen. Het is niet makkelijk als volwassene, maar zeker niet in je tienerjaren.

Ik zal nooit vergeten dat ik jaren geleden ter voorbereiding van mijn mentoraat, wat toen nog vrij nieuw voor mij was, ik de overdrachten van de basisschool van mijn leerlingen las. Ik was ongeveer halverwege de klas toen ik zag staan: “zou wel eens h… kunnen zijn”. Het had er net zo goed in koeienletters kunnen staan, het trok zo de aandacht met die puntjes. Ik begreep meteen wat de leerkracht bedoelde met dit onafgeronde woord en begreep er tegelijkertijd niets van. Wat boeide dit? Wat had dit te zoeken in een dossier van een leerling? Of hij het nou was of niet, maakte voor mij namelijk niet uit en dat zou ook niet uit moeten maken. Daarin moeten wij als volwassenen ook een voorbeeld geven, je mag zijn wie je bent, “h…” of niet.

In de jaren daarna kwam de betreffende leerling niet uit de kast, of in ieder geval niet zo openbaar dat wij docenten er ook van op de hoogte waren. Ik begon me steeds meer te realiseren dat er over na genoeg geen enkele leerling bij docenten iets over geaardheid bekend werd. Was dat omdat we als school een cultuur hadden neergezet waar je dat niet hoeft te zeggen, of kon een deel van de leerlingen voor hun zichzelf niet zijn bij ons? Werd er door leerlingen onderling wel openlijk over gesproken?

Soms hoorde je van oud-leerlingen hier wel wat over, dat waren de kansen voor mij om te vragen of wij als school iets anders hadden moeten en kunnen doen voor ze in die tijd. Maar dat durfde ik dan niet, bang om leerlingen daadwerkelijk in de kou te hebben laten staan. Ik ben dan ook stikjaloers op scholen met een groep docenten en leerlingen die openlijk werken aan openheid over dit onderwerp. Verder dan leerlingen aanspreken als ze woorden zoals homo gebruiken om te schelden of pesten en in het klein aandacht geven aan paarse vrijdag ben ik niet gekomen.

Elk jaar werd ik overvallen door deze vrijdag in december waar mensen door de kleur paars te dragen aan gaven te staan voor het feit dat iedereen mag zijn wie hij is en te houden van wie hij wil. Dus riep ik wel op om paars te dragen, maar kon ik niets opzetten voor mentoren om er aandacht aan te geven, was onze school niet versierd, waren er geen activiteiten, flyers of leerlingen betrokken. Een losse actie, in mijn ogen niets waard.

Dus toen ik vorig jaar mijn paarse mondkapje op die ene vrijdagmiddag afdeed beloofde ik mezelf beterschap, nadat een nieuwe collega meerdere malen duidelijk haar mening gaf over het niveau van onze uitvoering van paarse vrijdag. Zo kwam het dat ik afgelopen zomervakantie het schoolpakket aanvroeg bij gsanetwerk.nl, dat ik al maanden artikelen lees, inspiratie op doe bij andere scholen en docenten via Twitter, op zoek ben naar de perfecte paarse outfit en mogelijkheden bespreek binnen de activiteitencommissie van school.

Ik wil meer doen voor alle leerlingen voor wie dit ook maar een beetje prettig zou zijn, maar man, wat vind ik het lastig, wat ben ik bang om het verkeerde te doen of te zeggen, ook als ik dit schrijf. Toch vind ik dat bang zijn om het verkeerd te doen, geen argument kan zijn om niets of te weinig te doen. Ik zou graag leerlingen betrekken, maar hoe weet je wie te benaderen? Hoe weet je waar te beginnen en waar echt behoefte aan is. Ik blijf zoeken naar de juiste weg, naar antwoorden op alle vragen die ik heb.

Mijn zoektocht naar hét paarse colbertje is geslaagd, maar voor de rest ben ik nog zoekende en blijf ik zoeken. Reden genoeg om alle initiatieven te blijven volgen én maandag aan te sluiten bij een “webinar” van OnderwijsArena waar de uitwisseling van docenten uit het hele land centraal staat. Deze maandag specifiek over aandacht voor seksuele en genderdiversiteit en een gsa (gender & sexuality alliance) op je school.

Wil jij ook met verschillende docenten (onderwijsvrienden) uit het land hierover praten? Ik ontmoet je graag, maandag 1 november online om 19:30 uur voor driekwartier uitwisseling. Ik kan namelijk wel wat hulp gebruiken, en jij misschien ook wel, dat is niet erg. Aanmelden kan via: https://mbkultiv84385.activehosted.com/f/13

Een school waar iedereen kan zijn wie hij is, dat wil toch iedereen?