ℙ𝕦𝕓𝕖𝕣 𝕚𝕟 𝕕𝕖 𝕫𝕠𝕟

Als de wekker is gegaan en ik lig nog even in bed te doezelen hoor ik de buren in de straat het ijs van hun voorruit krabben. Maart, van alle markten thuis. De temperatuurschommelingen zijn niet bij te houden en de kou is blijkbaar weer terug van weggeweest. Het kan je ‘s nachts opeens overvallen.

Tijdens het soezen is het krabben van het ruit een aangenaam geluid, prettig om aan te horen maar geen fijn vooruitzicht naar de dag. We werken nu twee weken met de deuren van de school letterlijk weer geopend. De wind waaide de eerste week vol door de school en de kou was tot in alle hoeken, gaten en lokalen te voelen, een nieuw begin als een frisse wind door het gebouw. Koud genoeg om collega’s zo ver te krijgen tot het dragen van Uggs naar school.

Met de kou van de eerste week, wisten we dat we deze week voorbereid moesten zijn. In de gymzaal is namelijk alleen een hele lawaaiige verwarming die je tijdens examens zo min mogelijk wil hebben loeien. Dus ging afgelopen weekend de verwarming al aan en waren de leerlingen en docenten gewaarschuwd om veel laagjes te dragen tegen de kou. Tot de concierge op zondag de zaal kwam checken en de verwarming het wel érg goed bleek te doen. Standje sauna met 46 graden Celsius op de thermostaat.

Het krabben van mijn buren beloofd nu dus weer een koude dag. Een dag waarop leerlingen hun jas aan willen in het lokaal en je eigenlijk niet kan weigeren. Leerlingen die hun capuchon of muts nu zeker niet af willen zetten, daarom soms zelfs toestemming hebben van hun docent als de schoolleider ze aanspreekt. Gedoe. Onprettig.

Ik ben dan ook verbaasd als ik het geen enkele seconde koud heb vandaag en de leerlingen zelf besluiten de ramen vol open te zetten na geklaagd te hebben over dat het “ziek heet” is. De leerlingen zitten letterlijk achter de ramen en ze kunnen het natuurlijk niet laten om daar grappen over te maken. Een leerling zet zijn zonnebril op, tegen de zon in zijn ogen. Andere leerlingen spelen met de lichtjes op het scherm van hun device om een ander letterlijk het licht in de ogen te gunnen.

Wanneer ik het zonnescherm naar beneden doe, zijn ze mij zeer dankbaar. “Maar niet helemaal omlaag hoor, dat is niet gezellig.” Zo zaten mijn pubers even in het zonnetje tijdens mijn les, zonder dat ik ze in het zonnetje had gezet. Pubers in de zon, te chillen, te spelen, te genieten en te zeuren over de hoge temperatuur. Gezellig hè? Ik zou ze bijna willen vergelijken met mijn zonminnende katten, maar laten we het maar gezellig houden, met het zonnescherm slechts half gesloten en de ramen volledig open.

Als ze even later via het raam naar binnen willen glippen, schiet de vergelijking met mijn katten weer door mijn hoofd. Ik lach, hou het gezellig en verwijs ze naar de deur. Heerlijk die pubers. Heerlijk de zon. Heerlijk die pubers in de zon. Gewoon. Gezellig.