Dag 156 – “Someone”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 5 januari.

Corona of geen Corona, er is besloten dat het eindexamen door kan gaan. Er worden extra herkansingen aangeboden en scholen krijgen meer tijd voor het vele inhalen wat meer nodig zal zijn dan normaal. Juist daardoor voelen docenten zelf ook het belang om de lessen zoveel als mogelijk door te laten gaan, maar zelfs met maar een fractie van de leerlingen op school blijft het houden van afstand in de aula en in het lokaal lastig.

Je kan de leerlingen het niet kwalijk nemen dat ze er niet bewust mee bezig zijn, zij mogen namelijk wel dicht bij elkaar komen. Je wijst ze op hun mondkapje en wacht tot je er langs kan. In het lokaal loop je zo min mogelijk rond en blijf je zoveel mogelijk in jouw zone. Je wijst de leerlingen op de desinfectiemiddelen naast de deur en je geeft les zoals altijd.

De twijfel blijft, bij mij, en loopt op bij meerdere collega’s. Er wordt ons daarom verzocht om weer extra te letten op de hygiëne- en afstandsmaatregels. Je doet als school je best om te balanceren tussen wat moet, wat kan en wat prettig voelt voor de docenten. Neemt dat de twijfel weg bij de docenten? Nee. Maar uiteindelijk moeten wij ook gewoon doen wat er van ons gevraagd wordt, net zoals zoveel beroepen. Willen mensen al die maanden thuiswerken zonder hun collega’s te zien? Nee. Willen politiemensen moeten controleren op mondkapjes en daar pittig strijd voor moeten voeren? Nee. Wil iemand in de zorg het risico lopen op een besmetting? Nee. Zo draagt iedereen uit de maatschappij op zijn of haar manier een steentje bij.

De twijfel is niet weg, maar de manier om er mee om te gaan is ingetreden. Ik wou dat ik mijn leerlingen hetzelfde kon bieden. Ze hebben het gevoel de lesstof totaal nog niet te beheersen. Dus naast dat het aan mij de taak was om ze nieuwe dingen te leren, moest ik tegelijkertijd een inschatting kunnen maken of ze “er klaar voor zijn”. Een van de lastigste dingen die van mij verwacht werden de afgelopen tijd.

Juist door de twijfels die leerlingen hebben, lukken veel dingen niet, blijft de leerstof minder hangen en bijten ze zich minder vast in ingewikkelde vraagstukken. En daardoor zijn ze er niet klaar voor. Een gevoel daarvan bekroop mij snel, en het inzicht volgde kort daarna. Dus vroeg ik uitstel aan voor de examentoetsen. Iets wat mijn leerlingen pas morgen te horen krijgen, als ik definitief toestemming heb voor het uitstel.

In de tussentijd overlegd de examencommissie hierover en bespreek ik ’s middags de situatie met een leerling om een inschatting te kunnen maken hoe we in het belang van de leerlingen kunnen handelen. In de les is het gewoon nog alsof dit de laatste week is voor de toetsen.

“Maar mevrouw, bent u omkoopbaar? Dan kunt u ons gewoon de vragen geven!”

“Echt niet? Ook niet voor tien euro?”

“Hoezo moet u lachen, ik ben serieus.”

“Je hoort zo vaak verhalen over docenten die dit soort dingen doen, maar nooit werken die bij ons op school! Zo oneerlijk!”

“Nou ja… Behalve eentje, maar die werkt er niet meer…”

Soms hoef ik weinig te zeggen om de twijfel weg te nemen. Ik heb ze vandaag hun twijfel aan hunzelf niet weg kunnen nemen, maar wel hun twijfel aan mijn integriteit. Dat is dan toch weer een mooie opbrengst al zeg ik het zelf. En gelukkig geldt dit, zo te horen, voor al mijn collega’s.

Komende weken zal ik werken aan hun vakinhoudelijke zelfvertrouwen, ik hoop nog steeds dat dit meer oplevert dan die tien euro voor het plegen van fraude wat ik kreeg aangeboden. Het komt goed, stapje voor stapje. Met mij, met hun. Twijfel daar maar niet aan. It gets better, it don’t last forever.

Sat in the corner

Eyes on your phone

You sat right next to me

But somehow, I just feel alone

Ask if you’re listening

What’s on your mind, you say

I wouldn’t understand

But I wish you would let me try

Are you running in circles

With nowhere to go?

Are you lost and afraid

But you can’t let it show?

Sat in the corner

Eyes on your phone

But you don’t have to go through this on your own

‘Cause everybody needs a little help sometimes

Everybody needs someone to call on

Everybody gets a little lost inside

But it’s alright, yeah it’s alright

I know it hurts but I swear it gets better

So don’t doubt yourself, it don’t last forever

Everybody needs a little help sometimes

Everybody needs someone

You say it’s all okay

Nothing to talk about

But it’s killing me that you’re hidin’ in the background

I know life gets us down

Like we are rolling dice

Just know I’ll be there

Always be there by your side

If you’re running in circles

With nowhere to go

And feel lost and afraid

But you can’t let it show

Don’t say you’re okay

I see you’re not

Don’t say you’re okay

Well, everybody needs a little help sometimes

Everybody needs someone to call on

Everybody gets a little lost inside

But it’s alright, yeah it’s alright

I know it hurts but I swear it gets better

So don’t doubt yourself, it don’t last forever

Everybody needs a little help sometimes

Everybody needs someone

(Everybody needs)

(Everybody needs)

(Everybody needs someone) oh, everybody needs someone

(Everybody needs)

Everybody needs someone

(Everybody needs someone) oooh

I don’t, I don’t know how to help you

If you don’t, if you don’t wanna let me in

I don’t, I don’t know what I’m meant to do

So don’t be scared to need someone

‘Cause everybody needs a little help sometimes

Everybody needs someone to call on

Everybody gets a little lost inside

But it’s alright, yeah it’s alright

I know it hurts but I swear it gets better

So don’t doubt yourself, it don’t last forever

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/5BvgXGcLKnMGtf3irvFA8b?si=7-3zvGscQMO_-aSAONi2fQ

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A