Dag 126 – “The escapist”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 10 november.

The day after, toch ook wel spannend. Ik heb mezelf alle rust gegeven gisteravond en ben tegen al mijn routines in, op tijd naar bed gegaan. De hoop om dan fit wakker te worden, was helaas vergeefs. Wakker worden was het probleem niet, want dit was ik al voor mijn wekker. Opstaan en aan de dag beginnen ging desondanks langzamer dan normaal. En dat terwijl ik ook nog kleding voor de schoolfoto moest kiezen!

Bijna hijgend stap ik ternauwernood voor de start van mijn les de school binnen, ik voel al wat voor een dag dit is. Mijn hoofd nog met wat wolkjes en nu al wat benauwd van de haast. Tel daar een rommelige eerste les bij op, leerlingen een CITO laten afmaken en iedereen die klaar is alvast aan de slag laten gaan in het praktijklokaal, en de chaos is compleet. Zodra bij mij de laatste leerlingen klaar zijn, hebben de leerlingen in het kluslokaal al flink huisgehouden. Sommigen keihard aan het werk, anderen duidelijk met andere dingen bezig.

Ik begin met bijsturen maar merk dat ik zelf ook niet goed in de wedstrijd zit. We komen ergens, gaan allemaal netjes op de foto en overleven de lesuren samen. De lessen daarna verlopen best prima, maar toch voelt het niet zoals het hoort.

Mijn gevoel van binnen, in mijn maag, en het mondkapje blijken ook geen gouden match, het laatste wat ik nu wil is een lap stof over mijn gezicht. Het hoort er echter bij. Net zoals het saucijzenbroodje als traktatie die ik natuurlijk niet kan afslaan.

Het werden vandaag niet mijn beste lessen, fysiek aanwezig maar mentaal op een andere frequentie. Mijn overleg met een collega werd inhoudelijk niets, omdat ik geen werk uit mijn handen kreeg en de leerlingen kijken mij verbaasd aan als ik zeg: “ik ben ook even niet in goede staat dus ik kan het mis hebben met wat ik nu zeg…”.

“In welke staat u bent? Wat heeft u dan gebruikt?”

De klok tikt door, de dag racet voorbij en ik doe wat er moet gebeuren. Blij als het zes uur is en ik het lege gebouw uitloop. De dag doorstaan, op naar een betere!

All these walls were never really there

Nor the ceiling or the chair

I’m eking weeks of peace at the beach

I see the breezes weave the trees

These walls you’ll find are yours and mine

Defined not by them I

I’m in times that lie behind my eyelids

The sunset still the rising silence

I’m not full of fear ‘cause I’m not really here

I’m nowhere near here

There’s no rain on roof that grates and beats me

My favorite tree breaking light to pieces

Sprinkling, sharded light on me

Throw a stone as high as you can

And hearing with hand not hear it land

Nothing taxing dusting sand

My window world spins and twirls

The walls then fall, I recall the sort

White clouds white wash faded spotless

The weighty shadows, ranges of rocks

The cold is all illusion thought up

Stroll on the shore, snooze and explore

All possibilities in each new morning

‘Til satisfied reaching out, yawning

Fish in a big dish, some rice and spice

Salt over shoulder, never salted so tight

The truth I have told was silence sometimes

But who’s soul does not hide any crimes

Wrapped in walls, encircled by work

The walls fall, the story occurs

No barrier, no boundary or ‘low us ID’s

The freedom to stay off straight

Be fiend or friend cause no harm but charm

The peaceful end

I’m not full of fear ‘cause I’m not really here

I’m nowhere near here

I’m not full of fear ‘cause I’m not really here

I’m nowhere near here

Pale ancient woods, strew white sandy bays

This ugly room pales away today

I’m swimming in the ocean, I sink slow motion

Fingers, toes, floating

Every year ‘til yesterday

I see the eternal setting sea

I compare all this to me

It’s all fleeting momentary me

I blink my eyes, this is reminding me

Life lies in the blink of an eye

The old die for reasons, new tides for seasons

New life born is like teasing

All these walls were really never there

Nor the ceiling or the chair

I’m eking weeks of peace at the beach

I see the breezes weave the trees

I am not here at all, you are dearly fooled

I see bristling trees, the shush at the sea

Mischievous, fluttering seagulls

No, I’m not trapped in a box, so I am glancing at rocks

I’m dancing off docks, since this stance began that’s where I am

I’m not full of fear ‘cause I’m not really here

I’m nowhere near here

I’m not full of fear ‘cause I’m not really here

I’m nowhere near here