Dag 125 – “Hoofd omhoog”
Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 9 november.
In de afgelopen 8 maanden hebben heel veel mensen, veel nieuwe dingen eigen moeten maken. Moeten wennen aan nieuwe manieren van werken, meer thuis, meer online, meer op afstand, meer digitaal. Ook in een deel van mijn werkzaamheden zie ik dat terug, minder reistijd voor wekelijkse vergaderingen op het hoofdkantoor, meer mogelijkheden om trainingen te geven want dit kan nu in elk vrij stukje in je agenda, veel meer technische mogelijkheden die we benutten in het team, kortom veel positieve veranderen. Waarvan ik in ieder geval hoop dat we een deel behouden als we deze pandemie alweer bijna vergeten zijn.
Toch ondervind ook ik de nadelen, zoals het gevaar om geen pauze in te plannen en volledig over je eigen (digitale vergader)grenzen te gaan zoals afgelopen donderdag. Het gevoel dat ik daar aan over hield, deed wat met mij en had effect op mijn start van vandaag.
Mijn agenda gaf namelijk al een paar maanden mijn tweede opleidingsdag aan, en toen wij vorige week de vraag kregen of we fysiek of digitaal aanwezig wilden zijn, sloeg de twijfel toe. Ik vond dat bij een devies van thuiswerken we daar gehoor aan moesten geven, en toch kwam ik veel liever bij elkaar. De beslissing werd voor ons genomen want met de aangescherpte maatregelen, was er eigenlijk geen keuze meer. Digitaal dus.
Met een alternatief programma, waar de trainers echt ruimte gaven voor het opzoeken van tijd zonder het scherm. Relatief korte blokken van anderhalf uur, waar je steeds naast een stukje luisteren ook zelf bijdragen mag leveren in het gesprek, in breakoutrooms of tijdens andere werkvormen. Een fijn gevoel, om zo vooraf al te weten.
Toch, als we starten met een peiling ‘hoe zit je hier’, kies ik niet voor de gebruikelijke ‘zin in’ of ‘goed’ waar ik normaal gesproken voor kies. Ook de ‘neutraal’ en ‘blegh’ laat ik aan mij voorbij gaan. Ik kies voor de blanco emoji, ik weet het namelijk niet. Ik voel een tikje zenuwen, bang om mij weer slecht te gaan voelen, blij om weer verder te gaan met deze opleiding, leuk om weer gelijkgestemden te spreken, gefrustreerd omdat ik weet dat alles waar we vandaag over zullen praten niet direct inzetbaar is op mijn school omdat daar nu niet alles op een manier loopt om een goede voedingsbodem te bieden. Als ik mijn antwoord toelicht zegt de trainer niet voor niets “Tja, Milou, dat is inderdaad een iets te lange zin om in het keuzemenu op te nemen”.
Het was fijn om dit uitgesproken te hebben, voor we door gingen naar de inhoud. Een onderwerp die in essentie heel dicht bij mij staat, leading from the middle, een verandering teweeg brengen vanuit het kloppende hart van de school en niet top-down. Toch bleek het ook abstract en lastig concreet te maken hoe je dit tot volhoudt, doorzet en tot een succes maakt. Ook bleek ik niet alleen het huiswerk waarvan ik wist niet gedaan te hebben, reflecteren op vorige bijeenkomst, gedurende de dag ontdekte ik dat ik ook het leeshuiswerk niet gedaan had, sterker nog, volledig gemist had. Ik had geen idee dat dit het huiswerk was. Iets wat niet bij mij past, iets waar ik niet achter sta, iets wat niet prettig aanvoelde. Tel daar het gevoel bij op, dat bij alles wat we bespreken ik en mijn school nog slechts amateurs zijn, dan heb je wellicht een idee hoe de dag voor mij verging.
Scherp op mijn welzijn, snel wat eten als ik honger kreeg, niet op het scherm tijdens de pauzes, relaxt op de bank in plaats van in een verkeerde houding aan de eettafel, doorloop ik de dag. Het gaat tijdens het laatste blok nog best prima, we hadden ons voorbereid op een internationale superster op onderwijs gebied. Om drie uur zou hij inbellen en als ik een paar minuten voor drie terug kom uit mijn pauze en een praatje heb met de trainer, zie ik elke minuut zijn gezicht meer gespannen staan. The presenters worst nightmare, werd werkelijkheid. Ondanks het uitgebreide contact, blijft het bezoek uit. Van de pauze, gaan we door naar een gesprek. Een gesprek omdat je weet dat je eigenlijk op iemand wacht maar niet meer zeker bent of hij komt. We evalueren en praten over de volgende bijeenkomst.
En dan stipt een half uur te laat komt hij onze Zoom binnen, net op het punt dat we dachten, “en wat gaan we nu doen”. Hij valt met de deur in huis, een half uur later, en start meteen. Zo lijkt dit de afsluiting van de middag te worden. In het Engels nam hij ons razendsnel mee in zijn ervaringen als adviseur voor ministeries in Canada, Schotland, Wales, Tsjechië en nog meer, hij denkt net zo snel als hij praat en onderbreekt daardoor regelmatig de gene die een vraag stelt – want hij weet immers al wat er gevraagd gaat worden. Ik typ snel alle lessen die hij ons meegeeft, in het Engels want dat gaat dan het vlotst, mee. Het beloofde half uur, werd in no time een uur. En ik voel de man met de hamer mij besluipen. Ondanks de goede zorgen, ondanks de aandacht voor mijn welzijn, krijg ik weer een klap.
Kruipend, figuurlijk dan, haal ik net het einde van de bijeenkomst en baal. Nu is het niet de inhoud die mij het meeste bij blijft, maar het feit dat ik wederom geveld ben door het gebruik van techniek. De schermpjes doen mij weer de das om en ik kan nu het gebrek aan pauzes en eten niet de schuld geven. Ik moet mijn meerdere erkennen in Zoom. Morgen maar weer gewoon voor de klas. Fysiek aanwezig en, als ik vanavond voldoende opkrabbel, ook mentaal.
Iedereen heeft zo z’n dagen
Soms wil je zakken door de aarde
En echt iedereen heeft vragen
Niets om je voor te schamen
Dus als het even niet gaat, als het even niet loopt
Hou je hoofd omhoog
Of als die deur dichtslaat met een rotgang ook
Er is toch nog hoop
Dus als het even niet gaat
Als het even niet loopt
Ook al wacht je nog steeds op de zon
In het heetst van de storm
Er is toch nog hoop
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Dus als het even niet gaat
Als het even niet loopt
Ook al wacht je nog steeds op de zon
In het heetst van de storm
Er is toch nog hoop
Dus zit je volop in die race, maar lig je volop achteraan
Is het de liefde van je leven die toch moest gaan?
Ben je zoekend naar wegen of zit je vast in je laan?
Of is de strijd met de buren het proberen niet waard?
Is het de man met de hamer of kent de tunnel geen licht?
Was er niemand die luisterde, maar zei jij dat je wist?
En zit je vast in de val, of zelfs vast in de lift?
En ben je blind voor wat er is, door wat er allemaal mist?
Is het nooit een keer genoeg, zit het nooit een keer mee?
Of gaat het pas gekregen nieuws je door merg en been?
Ik wilde antwoorden brengen, maar echt, ik heb er niet een
Maar haal nog een keer diep adem, ga het pakken en leef, yeah
Dus als het even niet gaat, als het even niet loopt
Hou je hoofd omhoog
Of als die deur dichtslaat met een rotgang ook
Er is toch nog hoop
Dus als het even niet gaat
Als het even niet loopt
Ook al wacht je nog steeds op de zon
In het heetst van de storm
Er is toch nog hoop
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Dus als het even niet gaat
Als het even niet loopt
Ook al wacht je nog steeds op de zon
In het heetst van de storm
Er is toch nog hoop
Er zijn zoveel situaties die ik meemaak van dichtbij
De ene die is straatarm, de ander die is heel rijk
De ene krijgt een kind en bij de ander zijn gezin kwijt
De ene die heeft schijt eraan, de ander die heeft veel spijt
De ene die heeft alles nu, de ander die is veel kwijt
De ene doet het niks en de ander doet het veel pijn
Voor de ene is het groot, voor de ander is het heel klein
De een die praat erover als de ander liever stil blijft
De een die wordt volwassen als de ander liever kind blijft
Als je echt wil kun je alles wat je wil zijn
En het leven is zo mooi als je het zelf maakt
Als iets niets lukt heb je in elk geval je best gedaan
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Hou je hoofd omhoog, yeah-yeah
Je hoofd omhoo-oo-oo-oo-oog
Dus als het even niet gaat
Als het even niet loopt
Ook al wacht je nog steeds op de zon
In het heetst van de storm
Er is toch nog hoop