Dag 115 – “Silent running (on dangerous grounds)”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 26 oktober.

“Hmhnhmnmmhnmmhnm”

“Oh, hey mevrouw, ik had u niet gezien.”

“Hnm nmmmnh hhmhmhm!”

“Wat?”

“Hnm. Nmmmnh. Hhmhmhm!”

“Sorry, ik versta u echt niet…”

“HNM NMMMNH HHMHMHM!”

“…”

Ik doe mijn mondkapje af: “Niet aan de klepjes zitten, zo gaan ze stuk.”

We leven in een wereld waar we nooit gedacht hadden in te komen, een wereld waar mondkapjes een deel is van je dagelijks leven, een wereld waarin je jezelf hoort zeggen “vergeet je mondkapje niet op te zetten” of “niet doen, een mondkapje is geen speelgoed”. Toen wij een paar weken geleden hoorden dat de ‘dringende adviezen’ gegeven gingen worden voor het dragen van het mondkapje op school, begonnen we direct met het dragen van het kapje met een groot deel van het team.

Daarvoor liep ik al geregeld tijdens praktijklessen of bij het helpen van leerlingen met problemen met hun digitale ‘boeken’, rond in een mondkapje. Het voelde dan voor mij ook al bijna als iets normaals, ik dacht automatisch al aan het meenemen van een ‘vers’ kapje voor de nieuwe dag.

De leerlingen hadden toch iets meer moeite met de term ‘dringend advies’ dan ik verwacht had, dus de vrijdag voordat het advies inging kreeg ik vragen. “Maar móét het?” “Wat als ik het niet doe?” “Wat betekent dringend advies nou echt?”. Allemaal opzich terechte vragen, maar geen vragen die het ons makkelijker maakte.

De ene collega sprak leerlingen boos toe als ze het niet deden, “maar het is toch slechts een advies?”. Iets wat haar dan uit balans bracht, “het moet toch gewoon?”, want het is toch een dringend advies… De andere collega droeg het zelf niet en sprak anderen ook aan op het feit dat “het toch helemaal geen bewezen effect heeft”. Onduidelijkheid waar de scholen, waar wij, helemaal niet op zaten te wachten. Er is de laatste tijd al onduidelijkheid genoeg, als je het mij vraagt. Op school, privé, nu en in de nabije toekomst.

Er werd dan ook een zucht van verlichting geslaakt toen het van advies naar een toegestane verplichting ging. De aankondiging van de nieuwe maatregel vanuit de regering én vanuit ons bestuur gaf wat rust. En vandaag was de dag.

Hier en daar kwam er een mailtje, “u gaat dan tegen grondwet 10, 11 en artikel 365 van het strafrechtboek in” – “Nou eindelijk eens iemand die opstaat en verantwoordelijkheid neemt.

Of je het eens bent of niet, duidelijkheid is nu belangrijk. Goede keuze.”, en er was nauwelijks gedoe. ’s Ochtends las ik een tweet van een bezorgde schoolleider, opzien tegen de discussies en het veel aanspreken, ik kon mij het gevoel wel voorstellen. Het viel mee, bij die schoolleider, bij ons.

Doen leerlingen het allemaal vanzelf? Nee. Net zoals een pen meenemen naar school, ze hebben wel andere prioriteiten. Ik spreek aan en leg uit.

Spelen ze met de mondkapjes tijdens de les? Ja. Ik zie mondkapjes als haarnetjes, als spinners om vingers of als katapult. Ik spreek aan en leg uit.

Dragen leerlingen bewust een mondkapje tijdens de les zodat jij als docent ze niet hoort praten? Zeker weten. Ik hoor ze toch en spreek aan.

We kunnen ze nu aanspreken, zonder discussie en ook zij zijn denk ik blij met die duidelijkheid, al zullen ze dat nooit toegeven.

“Nm hmn mhnhm hhm mm hmnmmhnnh.”.

Ofwel, “nu nog werken aan mijn verstaanbaarheid!”. En anders; teach children quietly. Kun je me horen?

Take the children and yourself

And hide out in the cellar

By now the fighting will be closed at hand

Don’t believe the church and state

And everything they tell you

Believe in me, I’m with the high command

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?

There’s a gun and ammunition

Just inside the doorway

Use it only in emergency

Better you should pray to God

The father and the spirit

Will guide you and protect from up here

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?

Swear allegiance to the flag

Whatever flag they offer

Never hint at what you really feel

Teach the children quietly

For someday sons and daughters

Will rise up and fight while we stood still

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?

Can you hear me, can you hear me running?

Can you hear me running, can you hear me calling you?