Dag 114 – “Ten men workin’”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 23 oktober.

Ik hou oprecht van mijn werk. Meestal. Bijna altijd. Er zijn wel eens momenten dat ik jaloers ben op sommige beroepen, op vrienden of familieleden. Mijn vriend houdt ook van zijn werk en als hij op vijf uur zijn laptop dichtklapt is het werk in 90% van de gevallen ook klaar, soms een halfuurtje of uurtje langer, maar daarna hoeft er thuis eigenlijk niets te gebeuren. Daar kan ik soms wel jaloers op zijn. Dat hij nu hele dagen thuis moet werken, dooft die jaloezie voor een groot deel en dat hij niet voor de klas mag staan dooft het laatste stukje jaloezie bij mij.

Soms kan ik mij bij het werk van anderen ook weinig voorstellen, toen ik een keer na hockeytraining een blik op mijn telefoon wierp en een mailtje zag die direct beantwoord moest worden, deed ik dat. Een teamgenootje keek mij zeer verbaasd aan toen ze hoorde wat ik deed. “Krijg jij nog mail dan, na werktijd?”. Ik denk dat gemiddeld genomen ik op veel dagen meer mails ná werktijd krijg dan tijdens, want dan geven mijn collega’s les. ’s Avonds volgen dan de dingen die een vervolg moeten krijgen, vragen, opdrachten, informatie, het kan van alles zijn. Zij ontving eigenlijk nooit mails buiten de kantooruren, want dan waren de meeste mensen niet aan het werk.

Natuurlijk zijn er verschillen en zijn er ook zat beroepen die net als die van mij door blijven gaan als je de deur van het gebouw sluit. Ook zijn er docenten die net als ik hun mail op hun telefoon bekijken na een hockeytraining, en terecht. Toch moest ik grinniken toen mijn vriend na jaren het wel leuk vond om zijn werkmail en Teams op zijn telefoon te installeren, juist omdat het voor mij zo logische en gewoon voelt.

We zijn hier thuis dus ook wel gewend dat ik opeens tijdens het tv-kijken afgeleid raak. Een mailtje, een chat, een bericht op Teams, een to-do die mij te binnen schiet of een appje van een collega. Er kan van alles gebeuren waardoor ik opeens het gevoel krijg dat ik iets ‘moet’ doen. Altijd doe ik dat dan wel vanaf de bank, zodat het samen tv-kijken niet écht verstoord raakt. Maar sommige dagen zijn anders, zoals gisteravond.

Ik krijg een appje van een leidinggevende. “Ik bel je zo, dringend”. Hij appt niet vaak buiten schooltijd en de laatste keer dat ik ’s avonds gebeld werd was toen ik die avond in april nog alle collega’s digitaal bij elkaar moest brengen voor het nieuws over het overlijden van een collega. Het is dus niet gek dat de adrenaline per direct door mijn aderen stroomde, in afwachting van wat er moest gebeuren. Wachtend op het bericht wat ík kon doen om te helpen.

Het bleek om een coronabesmetting te gaan, een van onze eerste en anders dan de anderen die er wel al waren geweest. Er moest direct een communicatiestroom opgezet worden en laat ik daar nou net handig in zijn. Mijn reactie was dus niet: “waarom moet ik dit doen?” of “hoort dit bij mijn werk?”. Ik stelde in plaats daarvan kritische vragen, “hebben jullie hieraan gedacht?” en “hoe zit het dan met ..?”. Als reactie kreeg ik dan “Ik ga het overleggen, ik bel je zo.”.

Met de adrenaline nog in mijn lijf was ik zo 5 telefoontjes en een paar mails en Teamsberichten verder. Niets aan de hand eigenlijk, maar je voelt hem toch. Blij dat ik een bijdrage kon leveren, tevreden dat ik nog wat puntjes op de i kon zetten door vragen te stellen, is de situatie alweer onder controle. Ik zeg vaak tegen collega’s: “onderwijs, elke dag anders”, maar soms zijn het zelfs de avonden die tellen. Of de weekenden, zoals komend weekend voor mijn nakijkwerk…

We are men at work

We got a job to do

We gotta keep you rockin’

To keep your soul from the blue

Well, we work all day

Then we work all night

We got to keep you dancin’

Gotta make you feel alright

Ten men workin’

Ten men workin’ tonight

We gotta dig the groove

We’re gonna hammer the blues

You can’t sit down

‘Cause we got a job to do