Dag 108 – “Step by step”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 8 oktober.

Op veel scholen wordt er op dit moment gesproken over de onrust, daar is de mijne geen uitzondering op. Collega’s die al jaren voor de klas staan, ouwe rotten zijn op onze school en nooit moeite hoeven te doen om een klas stil te krijgen, klagen nu over ordeproblematiek. Vergelijkbare geluiden hoor ik ook van docenten van allerlei andere scholen.

Meer onrust op de gang. Ja, óók door gespreide pauzes.

Meer troep op de grond. Ja, óók omdat corvee nu lastig in te plannen is.

Meer drukte in het lokaal bij de start. Ja, óók omdat leerlingen nu al vóór de docent in het lokaal zijn.

Het voelt voor veel docenten alsof alle regels op losse schroeven staan, voor leerlingen lijkt alles ter discussie te staan. Een discussie die een puber natuurlijk niet snel uit de weg gaat. En discussies zorgen dan weer voor onrust in het lokaal.

Ik voelde mij de afgelopen weken ook een heks als mijn leerlingen het lokaal niet netjes achterlieten na de praktijkles, een politieagent als ik iedereen op van alles en nog wat moest aanspreken op de gang (“geluid uit”, “aan de andere kant lopen”, “niet rennen”, “ruim je dat even op?”) en heel eenzaam als ik mijn klassen steeds opnieuw moest wijzen op de normale gang van zaken in het lokaal (“nee, je mag geen muziek luisteren”, “ga je op je eigen plek zitten?”, “iPads plat”, “zorg volgende keer bij binnenkomst dat je de spullen pakt en niet als ik begin met praten”).

Over de oorzaak kan je eindeloos steggelen, komt het door de “jeugd van tegenwoordig”, of door de thuiswerkperiode, of door het grote aantal nieuwe collega’s vorig en dit jaar, of waren we zelf te makkelijk, of was er teveel onduidelijkheid aan het begin van het jaar, of door de naderende vakantie, of zijn de marges te klein bij de docenten waardoor niet alles ze meer lukt, of komt het door een verandering in de maatschappij, door de jij-zij-cultuur die versterkte wordt sinds de uitbraak van Corona. Een antwoord zal er nooit komen, je kan het namelijk niet onderzoeken, geen nul-meting om uit te voeren.

De vraag is, of dat van belang is. In mijn ogen is er maar één mogelijke oplossing. Terug naar de basis. Met z’n allen. Zoveel mogelijk hetzelfde. Dus ben ik soms de boeman en moet ik veel nee verkopen aan mijn leerlingen. Zo hoor ik mezelf vaak zeggen: “Waarom dat moet (of niet mag)? Omdat het de schoolregels zijn!”. Ja, een holle frase wellicht, maar wel de kern van de aanpak als je het mij vraagt.

Doen wat we zeggen en zeggen wat we doen. Duidelijkheid en voorspelbaarheid. Het lijkt soms net op opvoeden, rust, reinheid en regelmaat. Maar die zijn nog best lastig voor elkaar te krijgen met die k-u-t Corona en bijbehorende problematiek. Het kán echter wel.

Dus hoor ik: “Mevrouw, waarom wordt u nu meteen boos? De les is nog nauwelijks begonnen. En leg ik uit; welke afspraken ik elke les weer met ze bespreek en waar ze zich nog steeds niet aan houden. Ik hoor wat gemopper en zie ze doen waar ik om vroeg. We komen er wel, stapje voor stapje.

Well there’s a bridge and there’s a river that I still must cross

As I’m going on my journey

Oh, I might be lost

And there’s a road I have to follow, a place I have to go

Well no-one told me just how to get there

But when I get there I’ll know

‘Cause I’m taking it

Step by step, bit by bit,

Stone by stone (yeah), brick by brick (oh, yeah)

Step by step, day by day, mile by mile (ooh, ooh, ooh)

And this old road is rough and ruined

So many dangers along the way

So many burdens might fall upon me

So many troubles that I have to face

Oh, but I won’t let my spirit fail me

Oh, I won’t let my spirit go

Until I get to my destination

I’m gonna take it slowly ‘cause I’m making it mine

Step by step, bit by bit,

Stone by stone (yeah), brick by brick (oh, yeah)

Step by step, day by day, mile by mile (ooh, ooh, ooh)

Say it, baby, don’t give up

You got to hold on to what you got,

Oh, baby, don’t give up,

You got to keep on moving on don’t stop (yeah yeah).

I know you’re hurting, and I know you’re blue,

I know you’re hurting but don’t let the bad things get to you.

Step by step, bit by bit,

Stone by stone (yeah), brick by brick (oh, yeah)

Step by step, day by day, mile by mile (ooh, ooh, ooh)

(C’mon baby got to keep moving),

I’m taking it step by step), bit by bit,

Stone by stone (yeah, stone by stone), brick by brick