Dag 106 – “Absolute zero”

Dit verhaal hoort bij dinsdag 6 oktober

Soms kom je ongelukkige combinaties van mensen tegen, zoals bijvoorbeeld twee leerlingen die naast elkaar komen te zitten waarbij dat helemaal niet werkt. Soms kom je ongelukkige combinaties van omstandigheden tegen, zoals een les waarop je door het gedrag van een groep leerlingen er helemaal klaar mee bent én een leerlingbespreking over diezelfde leerlingen die middag.

Zo af en toe gebeurt het je. Er helemaal klaar mee zijn. Ik had dat vanmorgen. Omdat ik een praktijk vak geef en de leerlingen het liefst de mondkapjes zo min mogelijk dragen probeer ik zo veel mogelijk op één plek in het lokaal te blijven en vanaf daar kan ik helaas niet alles 100% overzien. Daarmee geef ik ze een stukje vertrouwen mee en zo benoemde ik het ook aan het begin van de les.

Ik vertrouwde ze oprecht, er was geen twijfel. Tot ik aan het einde van de les een rondje loop om te checken hoe ze het lokaal wilden laten. Ik zie dat er dingen gebeurd zijn die niet oké zijn. Omgang met materialen die niet door de beugel kunnen. Als ik het bespreek en vraag wie daar zaten, weet ik wie ik moet aanspreken. Een groep leerlingen die ik al zo vaak moest aanspreken, vandaag en voorgaande lessen.

Toen kreeg ik wat ik wel had verwacht; niets. Ze kijken mij aan, dat nog net wel, en zeggen of niets of komen met redenen waarom zij het niet gedaan kunnen hebben. Geen sorry. Geen waarheid. Alleen een: “iemand aan deze tafel moet het gewoon opbiechten”. Daar moet ik het dan mee doen.

Iets knapt er en ik kan niet inhouden wat ik daarna ga zeggen. Dingen over dat mijn vertrouwend beschaamd is, over teleurstelling en over mijn twijfel om ze volgende keer nog in de praktijk aan de gang te laten gaan. “En anders laat ik jullie voortaan alleen nog maar verslagen typen!”, hoor ik mezelf nog brommen.

Stront chagrijnig blijf ik achter aan het eind van de les. Gedaan waarvan je weet dat je het niet moet doen, oprecht geraakt worden, oprecht teleurgesteld raken en oprecht boos zijn. De klassen daarna moeten iets aan mij gemerkt hebben, al probeer ik er het beste van te maken. Een dieptepunt, absolute zero.

Het is mijn klas waar het mis liep. Mijn mentor ‘schatjes’. Ik blijf balen terwijl ik bedenk dat we ’s middags een vergadering hebben. Een vergadering waarin ik op een positieve manier afspraken moet voorstellen waarmee wij leerlingen uit mijn klas kunnen helpen betere resultaten te laten zien, cijfers, gedrag, welzijn, het maakt niet uit. Een vergadering waar ik echt een rol vóór die kinderen heb, diezelfde kinderen van vanmorgen.

Soms heb je een vervelende samenloop van omstandigheden. De dag begon niet goed en het vergaderen maakte het niet beter. Meerdere collega’s wilde na afloop nog even een praatje met mij maken, zodat ik tenminste wel gezellig naar huis ging. Gelukkig til ik er niet zo zwaar aan als zij op dat moment deden, soms heb je goede dagen, en soms ook niet. Volgende keer beter, zeker bij dat groepje leerlingen. Ze zullen wel moeten… Stop the gradual slide, re-encounter ourselfs. Maybe better next time.

Time stopped

And I’m floating there on air

I can watch myself, my head is elsewhere

I’m suspended, suspended in mid-air

But surprise, surprise I’m still here, so there

Cognition is a billion years ago somewhere

Let’s slip out of this life we know, into some timeless repose

Hey, come on, let’s go

Down to two seventy-three below

Let’s go sliding down the scale

Way down, down beyond the veil

I’ll be feeling fine at absolute zero

Memory, identity, on another self-plane

And you will be sustained with cryo-preservatives

Robotize, enzymes, nucleotides, in time

Vitrification

Brain-edit, you will get it, if you let it frozen

Hey, come on, let’s go

Down to two seventy-three below

Let’s go sliding down the scale

Way down, down beyond the veil

Time re-starts

Another chance, it maybe better next time

We’ll be minus a hundred and ten

Maybe that’ll do just fine

Low temps, slow metabolism down and then

We will stop the gradual slide

For centuries end on end

Frozen to solid

For a hundred years and then emerge

You will re-encounter yourself

Oh, what a lovely fantasy turn