Dag 107 – “(Set me free) Remotivate me”

Dit verhaal hoort bij woensdag 7 oktober

Vandaag draaide niet om mijn lessen, ik had ze wel, een paar. Toch ging het grootste deel van mijn aandacht naar een andere klus. Vóór mijn eerste les had ik al overleg om de middag voor te bespreken; samen met een collega ons eerste webinar voorbereiden.

Docenten uit het hele land hadden de kans om via een organisatie zich in te schrijven voor deze middag. Een nieuw systeem wat zich nog als olievlek over het land moet verspreiden. Daarom beginnen we met babystapjes en bereiden we ons voor op een kleine groep.

Ik bel met mijn collega terwijl we beiden naar dezelfde presentatie kijken, zij is in the lead en ik ben de ondersteuning. Mijn rol vanmiddag is het modereren van de bijeenkomst, de deelnemers in de gaten houden, de chat volgen, haar bijsturen indien nodig en de tijd in de gaten houden.

We kennen elkaar al een tijdje maar hebben dit nog niet samen gedaan. Als we alle dia’s hebben besproken is er ook nog wat tijd voor het bespreken van het hoe, het proces, het gevoel. Bij alles wat ik doe hou ik van het motto van Pippi: “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!”. Toch is het geen gekke vraag: “Ben je zenuwachtig voor vanmiddag, Milou?”.

Nee. Ik word niet makkelijk zenuwachtig. Zet mij voor een groep en ik praat. Zet mij in een nieuw programma, zoals vanmiddag Zoom, en ik vind mijn weg. Voor een les ben ik alleen zenuwachtig als het de keren daarvoor niet goed ging, als je er niet goed uit komt met een klas, als het gewoon niet op de rit is. “Nee? Misschien komt het vanmiddag dan nog!”.

Een half uur van te voren loggen we in, nog niet zenuwachtig. We kletsen een beetje, nog niet zenuwachtig. We bespreken de deelnemers die we kunnen verwachten en wat we al van ze weten, nog niet zenuwachtig. We pakken onze laatste ronde drankjes en legen de blaas, geen zenuwenplasje.

“Vreemd, we starten over vijf minuten en er is nog niemand.”

Beetje zenuwachtig… Ik denk terug aan wat ik net nog tegen mijn collega’s zei: “Het nadeel van een kleine groep is als je no show hebt.”. Het enige (vast niet écht het enige) waar ik zenuwen van krijg is: wat als niemand komt. Geen man overboord als het gebeurt en toch is dat het gene waar ik dan bang voor ben. Dat we het tot een goede einde brengen, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik wil alleen zo graag de kans krijgen.

De kans om mensen te inspireren, om mensen met elkaar in contact te brengen, om mensen iets nieuws te laten zien, om mensen het gevoel te geven dat ze deze twee uur goed besteed hebben, om mensen te laten realiseren dat ze dit vaker willen en dat ze al hun collega’s dit zouden aanraden. Remotivate them. Set them burning. Set them free.

De deelnemers druppelen binnen en we krijgen de kans. Dat vond ik het belangrijkste en er is geen sprankje zenuwen over. We creëeren samen een mooie luchtige setting waarbij het helemaal niet erg en misschien juist fijn was om met een klein groepje te zijn. We praten over leerlingen en studenten, over helpen en begeleiden, over redden en ‘liefdevolle verwaarlozing’, over ladders en steigers en over opbouwen en afbreken.

Een sessie georganiseerd voor anderen brengt ook altijd jezelf in beweging. Sets you free, remotivates you and sets you burning. Ik kan het iedereen aanraden. Blijf in ontwikkeling tot je zelf anderen kan helpen bij hun ontwikkeling, het mooiste en leukste wat er is. Maar dat ik dat vind is logisch, ik ben immers een docent.

Set me free

Remotivate me

Set me burning

After years in deep freeze

My body is yearning

For a new lease on life

Add a little spice

Set me free

Remotivate me

Give me a reason

To scream and shout

Give me something

To get excited about

When everything is looking dull

I’m sure it isn’t impossible to

Set me free

Remotivate me