Dag 95 – “Ik heb het allemaal niet bij me”

Werkdruk. Een hot topic in het onderwijs. Altijd. Waar dan ook. Het schijnt dat de werkdrukbeleving in het onderwijs gemiddeld boven gemiddeld is als je het vergelijkt met andere beroepsgroepen. En dat voor een sector waar veel anderen van denken “korte werkdagen en lange vakanties, hoe zwaar kan het zijn.”

Ik kan enkel beamen dat ik werkdruk beleef in mijn werk. Ook kan ik beamen dat de bron van de werkdruk heel variabel is. Tussen primair, voortgezet en hoger onderwijs, bijvoorbeeld. Maar ook tussen individuele collega’s. Waar mijn ene collega stress van krijgt, kan mij volkomen koud laten. Of dingen die mij vroeger stress gaven, raken mij niet. Zo kon gedrag van een klas mij nog dagen bezig houden en heb ik nu zelf meer bewust invloed op dit gedrag en kan ik soms alleen nog van mezelf balen.

Als grootverbruiker van alles met een scherm, krijg ik weinig stress van apparaten die het niet doen. Dus toen mij gevraagd werd welk stuk apparaat mij het meeste werkdruk zou opleveren, wist ik het antwoord echt even niet. Tot op heden heb ik in elke les wel weer een oplossing gevonden als iets niet werkte.

Zo kwam ik gehaast een lokaal binnen, snel uit een bespreking waar ik al te laat kwam en dus had ik mijn spullen niet mee. Geen tas, geen iPad, geen etui, geen pencil voor op mijn iPad, geen bordstiften. Alleen mijn laptop.

Een laptop die ik net gebruikt had voor het notuleren, wat ik in de haast niet had opgeslagen (dat doe ik in de les wel) en die door het dichtklappen van de klep had besloten af te sluiten, terwijl ik hem had ingesteld om in sluimerstand te gaan waardoor de programma’s altijd aan zouden blijven. Niet dus, zo ontdekte ik bij het openklappen om mijn les te starten. Vloekte ik op dat moment? Dat laat ik maar even in het midden… Ik voelde de frustratie even opborrelen uitte dat via de chat bij een paar collega’s en ik kon door naar mijn les.

De les van 25 minuten ging nog best goed, als je bedenkt dat mijn lesvoorbereiding op mijn iPad stond, de aantekening die ik wilde maken handiger was op een whiteboard maar ik een prima tekening uiteindelijk maakte met de vormen in Word. Het enige wat ik kon denken was: “wat zullen die kinderen wel niet denken?!”. Ik had op dat moment geen enkele stress.

Dat terwijl als ik paar uur later als een heks in het praktijklokaal rondloop, iedereen achterna jagend zodat ze dit keer wel alle kwastjes netjes afwassen, ik de stress voel gieren. Mijn collega zou het zeker andersom hebben. Stress van het apparaat, chill bij het opruimen.

Suffig zit ik een paar uur later de notulen opnieuw te schrijven, diepgravend in mijn geheugen en (figuurlijk) leunend op mijn collega, Geen stress. Terwijl werkverschaffing en tijdverspilling toch echt tegen mijn natuur in gaan.

Zen tik ik de woorden in en sla het werk op en bedenk mij hoe fijn het is dat iedereen andere stressfactoren heeft. En dat zelfs mijn triggers per dag kunnen verschillen. Want wat ik toen nog niet wist, was de boosheid die ik een paar uur laten zou voelen als mijn laptop mij weer in de steek liet. Zo ver dus dit mooie verhaal over mijn werkdruk.

Kijk ik in onze prachtige leerlingvolgsysteem. En mijn huiswerk? Helemaal kwijt!Al drie keer er netjes ingezet en wederom door een roosterwijziging, alles weg. Bij poging vier zou het goed moeten zijn, ontvang ik ’s avonds netjes een bericht. “Mevrouw, u had gezegd dat het huiswerk er op zou staan, maar ik denk dat mijn app dan niet werkt want er staat niets…”.

Arggghhh! Alles kwijt! Behalve mijn werkdruk! De silver lining van het verhaal? Mijn collega’s heb ik er niet over gehoord dus de werkdrukbeleving is hopelijk ook hier weer persoonlijk én de leerling bedankte mij toen ik het huiswerk er weer op had gezet. Was mijn dag toch weer goed. Goede mensen zijn voor mij belangrijker dan werkende apparaten, dat blijkt maar weer.

Potje lijm en lineaal en lekker pijpie krijt

Heremetijd, helemaal kwijt

Donald Duck en Guus Geluk en lekker stukkie koek

Niet in m’n broek, helemaal zoek

Waar is mijn geheugen

Heeft u het soms misschien

Ja, voor vergeten krijgt dit kind een tien

Ik heb het allemaal niet bij me

Ik zou niet weten waar het ligt

Ik zit met raadsels en geheimen

En met een vraagtekengezicht

Zij heeft het allemaal niet bij zich

Zij zou niet weten waar het ligt

Het is heel griezelig en ijzig

En het verstoort het evenwicht

Zwart op wit en nieuw gezicht en ouwe trouwe jeans

Waar zal het zijn, nergens te zien

Gympies, pukkel, pakkie kauwgom, punky spijkerjek

Niet op z’n plek, ’t is toch te gek

Waar is mijn geheugen

Ik zoek het al een jaar

En daarom horen wij nu weer van haar