Dag 94 – “Growing pains”

Het lastigste zijn beslissingen waar je zelf geen invloed op hebt. Wij zijn al jaren trots op het feit dat wij niet hoeven te loten. Dat klinkt gek, maar dat houdt in dat wij plek maken voor alle leerlingen die zich aanmelden en in aanmerking komen voor onze school, best iets om trots op te zijn als je het mij vraagt. Dus toen wij paar jaar geleden nog drie brugklassen hadden, was de keuze voor vier klassen het jaar daarna automatisch genomen en daarmee niet echt een beslissing.

En vorig jaar werden dat vijf brugklassen, de groei zette door en onze trots groeide alleen maar. Toch werd het met de toename in leerlingaantallen ook spannender. Als dit zo doorging, pasten we dan nog wel in ons gebouw? Onmogelijk om te voorspellen omdat je niet weet hoeveel leerlingen zich aanmelden de komende ronde zouden aanmelden. De beslissing om weer niet te loten wilde we nemen, maar er was ook een ander stemmetje in ons hoofd – want wat is uiteindelijk de beste keuze voor ons en onze leerlingen. Echter mochten we de beslissing niet nemen en werd deze van hogerhand opgelegd, wij zouden sowieso niet gaan loten. Iets wat we ook wilde, maar wat wel dubbel voelde. Zo groeiden we uit ons jasje met de start van dit schooljaar.

Blij dat we niet hoefden te loten, trots op de animo, maar spannend wat dit voor ons allemaal ging en gaat betekenen. Er kwamen geen ‘noodlokalen’ op ons schoolplein, we wilden het heel graag maar te duur, er was nog plek bij een schoolgebouw 200 meter verderop wat al in bezit van onze organisatie was. Deze beslissing was voor hogerop makkelijk te nemen.

Wel een beslissing met grote gevolgen voor ons. Het had namelijk, naast al die vele invloeden, ook een effect op ons rooster. Er moest ruimte zijn voor reistijd. Er moesten keuzes gemaakt worden, welke leerlingen krijgen in die ‘nieuwe lokalen’ les en hoe organiseer je dit allemaal. We wilden niemand verbannen naar het andere gebouw, we wilde dat iedereen zoveel mogelijk ook in ons hoofdgebouw was.

Het bleek niet haalbaar. De reistijd van de klassen trok een te grote wissel op de rest van het rooster en we moesten een moeilijke beslissing nemen. Iets wat zeker gevolgen heeft, voor onze eindexamenleerlingen die nu voornamelijk daar zaten, voor de bijbehorende docenten die nu meer moeten reizen maar wie weet uiteindelijk ook wel op onze aanmeldingen van komend jaar.

Het was de afgelopen weken zoek voor de docenten en de leerlingen, niet dat het gebouw lastig te vinden was, en toch zoek je jouw weg daar. Hoe werken de nieuw aangelegde borden, wat zijn de fijne en minder fijne lokalen, waar kunnen de leerlingen pauzeren en wat als iemand te laat komt? De collega’s vonden het onrustig. Het was lastig. Enorm wennen.

Dus toen ik na weken eindelijk een bezoekje bracht aan de locatie voor een overleg, was ik blij verrast. De andere leerlingen van die school volgen nog veel afstandsonderwijs dus er was weinig bedrijvigheid. Een heerlijke rust vergeleken met de school waar ik elke dag in rondloop. Het is wennen, maar ook dat komt weer goed.

Wie weet welke beslissing we hadden genomen als de keuze aan ons was, het maakt nu niet meer uit, we hadden het er maar mee te doen. We maken er samen weer wat van. Alles went. De gevolgen tot nu toe te overzien, maar wie weet hoe het loopt… Het hoort bij onze growing pains. Maybe one day we’ll fit back together.

Try to change your mind, it’s like the weather

And you don’t make my heart beat like you used to

I’ve been waiting for a sign, you’ve been turning on your light

We could save each other for the better

And when you say my name I’ll be a memory

This is all that we have planned, choices taken from our hands

Finally this fades to stand alone

My mind is a runaway

And I’ll find it’s too hard to breathe

Just say what you want to say

Are you there?

Tell me, are you there?

I fear these growing pains

That made us far too strong

Do change if you want to change

Are you there?

Tell me, are you there?

You could lose yourself and search forever

Looking for the person that you’ll never be

Breathe in, try to compensate, time to learn from our mistakes

Maybe one day we’ll fit back together

I’ll pick up the pieces and will rearrange

Now we need to follow fate, now we look beyond the way