Dag 92 – “We are the world”
Het leven bestaat uit het nemen van beslissingen. In het onderwijs nemen mijn collega’s en ik misschien wel duizenden beslissingen per dag. Van hele kleine beslissingen als “mag ik naar het toilet”, tot hele grote waarbij je bepaalt hoe dingen binnen de school draaien.
Elke beslissing heeft gevolgen. Voor de leerling, voor de klas, voor jou, voor andere klassen en docenten, voor de school en misschien zelfs wel voor de buurt. Als jij als docent bepaalt dat je afwijkt van een schoolregel, heeft dit effect op jouw directe collega’s. Mogen ze bij één docent wél muziek luisteren, mogen ze bij één vak zitten waar ze willen of mogen ze voor één keer eerder weg, je weet dat de volgende keer, bij de docent zelf maar ook bij alle andere collega’s deze schoolregels bediscussieerd zullen worden.
Ook ik heb daar een grote rol in, zo liet ik leerlingen altijd al geregeld naar het toilet gaan tijdens de les (want wie kan zich concentreren als hij nodig moet plassen) terwijl dit volgens de schoolregels niet toegestaan was. Als jij je als individu niet kan vinden in een regel, is het handhaven extra lastig. Je voelt je wiebelen als een leerling de ruimte opzoekt, de discussie aangaat. Iets verdedigen waar je niet achter staat, is moeilijker dan met de dingen waar je in gelooft.
Had ik dat met de toiletregel, hebben anderen dit met geluidsniveau tijdens het zelfstandig werken, het luisteren van muziek en het gebruik van oortjes, schoonmaken en opruimen van materialen en het gebruiken van een klassenplattegrond. En zo krijg je ruis, zo ondermijnen we allemaal continu elkaars gezag. Oh, that a change can only come. When we stand together as one.
De vraag is hoe ver je moet gaan met dingen hetzelfde doen. Een basisset moet er zijn, maar als alles hetzelfde is, is het blijkbaar niet houdbaar. Docenten zijn toch ook wel erg gewend aan hun autonomie. Dus zodra je het gaat praten over het veranderen van schoolregels loop je al snel vast, zoals bijvoorbeeld bij een volledig telefoonverbod in de school. We praten met elkaar, we stemmen en zelfs een debat bracht ons niet verder. Moeten onze ‘lokale’ sancties hetzelfde, bijvoorbeeld als leerlingen hun huiswerk niet gemaakt hebben of spullen vergeten zijn? Zo kan je eindeloos doorgaan.
Het is daarom fijn als er al regels zijn, je hoeft dan namelijk geen mening er over te hebben, het is wat het is. Bij het veranderen van regels vind je er iets van en heb je dus ook kans dat jij ‘verliest’ (voor je gevoel althans). En als wij dan al overeenkomen, dan heb je de leerlingen nog. Die hebben ook altijd hun argumenten, de een beter dan de ander.
Vandaag probeerden wij een slag te maken met een herstructurering van de wandelroutes in de school, hierdoor kwamen er vandaag stickers bij in de school en was de route van het een op het andere moment anders. Handig is anders en een mening hadden de leerlingen meteen. “Maar mevrouw, dit is toch niet handig, nu komen wij juist moeilijker bij de lokalen dan hiervoor”. Daarnaast hebben zij officieel nog geen uitleg gehad over de veranderingen, dus tja… Dat maakt het je houden aan de ‘afspraken’ niet makkelijker!
Beslissingen, het is niet niets! Afspraken, des te moeilijker. Er samen staan, eitje toch?
There comes a time
When we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
Oh, and it’s time to lend a hand to life
The greatest gift of all
We can’t go on
Pretending day-by-day
That someone, somewhere soon make a change
We’re all a part of God’s great big family
And the truth, you know, love is all we need
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day, so let’s start giving
There’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day, just you and me
Oh, send them your heart
So they know that someone cares
And their lives will be stronger and free
As God has shown us by turning stones to bread
And so we all must lend a helping hand
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day, so let’s start giving
Oh, there’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day, just you and me
When you’re down and out, there seems no hope at all
But if you just believe there’s no way we can fall
Well, well, well, well let us realize
Oh, that a change can only come
When we stand together as one, yeah, yeah, yeah