Dit verhaal hoort bij vrijdag 11 september
Dag 89 – “Slipping through my fingers”
Het is altijd een pijnlijk puntje in onderwijsland, als ouders zich ‘bemoeien’ (bij gebrek aan neutraler woord) bij ‘evaluaties’ van de docent, genomen maatregelen, gegeven straffen, behaalde cijfers, uitgedeelde adviezen, het kan allemaal.
Ik heb over het algemeen prima contact met ouders, ik heb weinig nare ervaringen om uit te putten. Wel herinner ik mij nog goed hoe erg ik baalde toen ik het gegeven strafwerk terug kreeg met briefje van de ouder: “mijn zoon hoeft dit niet te maken, want hij heeft niets fout gedaan”. Het briefje was niet onvriendelijk, er ontstond geen nare situatie, toch zal ik het moment nooit vergeten. Net zoals bij de maildiscussie die ontstond over een cijfer dat ik had gegeven. Of een uitleg die blijkbaar niet goed genoeg was of een grap die blijkbaar niet kon.
Je staat toch een beetje in je hemd, de leerling kan alleen maar grijnzen. Hij kwam er mee weg, terwijl ik geen twijfel had over wat er gebeurd was (al kan ik me dát nou net weer niet herinneren). Ondermijnt. De leerling had toch nu het gevoel dat hij meer kon maken.
Een lastige situatie want hij en ik waren er bij, moeder (in dit geval) niet. Toch zal zijn verhaal thuis geheel anders zijn geweest dan mijn versie van het verhaal, nu weet ik dat elke menselijke perceptie anders kan zijn en dat er geen goede of foute ervaring van de werkelijkheid bestaat, toch voelde ik mij er niet goed bij.
Er werd geen vraag gesteld, mijn kant van het verhaal werd niet gevraagd – zoals wij overigens onterecht en hopelijk onbewust ook vaak bij leerlingen doen – moeder ging volledig uit van de ervaring van haar kind. Achter je kind staan is belangrijk, een kind moet zich ook gesteund voelen door zijn ouder(s). Alleen hoop ik dat er dan wel ook gesproken is over hoe het dan toch kon gebeuren dat juist hij straf kreeg, en niet iemand anders of helemaal niemand.
Ik denk niet dat hij veel geleerd zou hebben van mijn strafwerk, maar ik vermoed wel dat de les die de leerling nu geleerd had nog geringer was dan wat ik hem duidelijk probeerde te maken. We maken dit soort dingen vaker mee in het onderwijs en het kan grote gevolgen hebben. “Dat doet mijn kind niet”, kan een ouder niet zeggen over het gedrag van een kind op school. Een ouder weet namelijk niet hoe een leerling meegenomen wordt in de groepsdruk van de middelbare school, net zo min als ik kan inschatten hoe een kind zich thuis gedraagt.
Die twee werelden kunnen mijlenver uit elkaar liggen, dat realiseer ik me en hopelijk realiseren de meeste ouders dat ook. Natuurlijk kan het moeilijk voor te stellen zijn dat jouw schatje een docent heeft uitgescholden, iets gestolen heeft uit de tas van een andere leerling, doet aan cyberpesten of ‘gewoon’ een filmpje maakte terwijl een leerling geslagen werd, voor je gevoel speelde hij vorige week nog met blokken en zei hij pasghetti als hij de bekende pastasoort bedoelde. Toch kan het helaas gebeuren, het zijn niet altijd de kinderen van anderen. Do I really see what’s in her mind. Each time I think I’m close to knowing. She keeps on growing. Slipping through my fingers all the time
Als een ouder dan zegt bij een situatie waar het verhaal van kind en docent lijnrecht tegenover elkaar staan: “mijn kind liegt niet”, is er dan ook het besef dat er tussen de regels door opgevat kan worden dat dan blijkbaar de docent niet de waarheid spreekt. Wat dit doet met de relatie tussen de docent en de leerling. Allemaal dingen waar wij veel vaker dan nodig, mee geconfronteerd worden.
In mijn werk als mentor probeer ik soms ook naar twee versies van een verhaal te luisteren, als het misliep tussen een docent en een van mijn leerlingen. Ik luister naar beide kanten van het verhaal en weet dat niemand totaal ongelijk of geheel gelijk zal hebben, de waarheid ligt dan letterlijk in het midden. Net zoals de post-it die ik dan uit mijn tas pak, met een zes of een negen er op. Ik vraag aan beide wat ze zien, de één zal zes zeggen en de ander negen en ze hebben beide gelijk.
Lieve ouders, docenten handelen altijd naar eer en geweten, zullen altijd proberen de juiste cijfers te geven en de juiste persoon aan te spreken als er iets fout gaat, toch lukt het niet altijd. Wij zijn ook maar mensen. Laten we er dan over praten, als volwassenen, of liever nog laat ons het gesprek voeren met uw kind. Dan bemoeien wij ons niet met hun bedtijd, schermtijd of de taken in de huishouding ;-).
Schoolbag in hand, she leaves home in the early morning
Waving goodbye with an absent-minded smile
I watch her go with a surge of that well-known sadness
And I have to sit down for a while
The feeling that I’m losing her forever
And without really entering her world
I’m glad whenever I can share her laughter
That funny little girl
Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
The feeling in it
Slipping through my fingers all the time
Do I really see what’s in her mind
Each time I think I’m close to knowing
She keeps on growing
Slipping through my fingers all the time
Sleep in our eyes, her and me at the breakfast table
Barely awake, I let precious time go by
Then when she’s gone, there’s that odd melancholy feeling
And a sense of guilt I can’t deny
What happened to the wonderful adventures
The places I had planned for us to go
(Slipping through my fingers all the time)
Well, some of that we did but most we didn’t
And why, I just don’t know
Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
The feeling in it
Slipping through my fingers all the time
Do I really see what’s in her mind
Each time I think I’m close to knowing
She keeps on growing
Slipping through my fingers all the time
Sometimes I wish that I could freeze the picture
And save it from the funny tricks of time
Slipping through my fingers
Slipping through my fingers all the time
Schoolbag in hand she leaves home in the early morning
Waving goodbye with an absent-minded smile