Dag 78 – “Memories”

Docenten praten graag. Dus na een zware werkdag, na een leuke werkdag, na een lange werkdag, zijn er altijd wel docenten nog in voor het ‘na kletsen’. Dus veel evenementen lopen uit, zelfs als ik mezelf een marge geef om naar huis te gaan, ben ik altijd later thuis dan verwacht.

We bespreken dan de ‘roddels’ van de school, wat er allemaal speelt maar al snel komt het altijd weer uit op herinneringen. De sterke, maar vaak ook ware, verhalen komen dan weer boven. Ze beginnen vaak met “Herinner jij nog <naam>?”. Gevolgd door een mooi verhaal. Soms zielig, soms heftig maar meestal blijft het bij de grappige herinneringen.

Vandaag hadden we een groep oud-collega’s in huis. Een collega is met pensioen en binnen de maatregelen hebben we toch een receptie voor hem kunnen organiseren. Ook met oud-collega’s voelt het snel weer als vanouds en wissel je verhalen uit.

En als het feestje eigenlijk al ruim twee uur voorbij is zijn we nog steeds met een groepje, de verhalen worden steeds warriger, de flessen en glazen leger en de sfeer alleen maar beter. Verhalen die je nog niet gehoord had, worden nu wel besproken en de nieuwe collega die er bij is, hoort nu al bij de harde kern door deze ervaring.

Ik zit op een stoel en sla de situatie gade. Ik ben de eeuwige nuchtere, in de letterlijke zin van de betekenis, en kan daarom altijd lachend naar mijn collega’s kijken op zulke momenten. Worstelend met hun fietssleutel om eindelijk naar huis te gaan. Ik kijk naar ze tijdens het kletsen en denk terug aan gisteren.

Gisteren was namelijk een oud-leerling op school, net zoals vandaag trouwens maar om hele andere redenen. De oud-leerling was beroepsmatig bij ons op school, ze was er dus in een professionele rol in plaats van even gezellig buurten. Dit was een leerling die altijd heel betrokken was bij de organisatie van de evenementen en onze after-borrels dus ook goed kent.

Als je een oud-leerling zoals volwassene ziet, voel je toch wat trots, een gedachte van “dat hebben wij toch maar mooi gedaan” schiet door je hoofd. Maar als ze dan op een bepaald moment brult: “mán, wat heb ik een honger, mijn maag begint te praten” moet ik lachen, ja, ze is nog steeds diezelfde leerling. Volwassen of niet. Professional of niet. Ze blijft ‘onze’ ruwe bolster met mogelijk een blanke pit.

Ze ziet dus ook een paar collega’s uitpuffen na de werkdag en ze schiet direct in het gedrag van vroeger, de after-borrel ontstaat in een semi-professionele setting. En in plaats van de sterke verhalen van vroeger, gaat het al snel over haar oud-klasgenoten. “Kennen jullie <naam> nog? Jep: die ziet er nu zo uit, geloof je toch niet” (terwijl ze ons instagram foto’s showt).

“En die? Jep getrouwd. En jeweetwel, 30 kilogram aangekomen!”. De collega’s smullen er van, want veel leerlingen raken toch uit het zicht. Mijn familie en vrienden zijn wel gewend dat ik oud-leerlingen te pas en te onpas tegen kom, maar veel verder dan het hoe-gaat-het-met-je-gesprekje gaat het dan meestal niet. Nu hoor je meer over waar de leerlingen echt mee bezig zijn na hun schooltijd. De leerlingen die al papa of mama zijn, de leerlingen die nu op de universiteit zitten, de leerlingen die altijd een stelletje waren en nu verloofd zijn en zo weten wij ook weer iets meer. De herinneringen brengen hun weer terug in je hoofd, the memories bring them back.

Je leert een hoop mensen kennen in je carriére als docent en al die mensen gaan verder in het leven, zonder dat je er nog veel van ziet over het algemeen. Voor een aantal maak jij het verschil, en sommigen maken voor jou het verschil. Voor leerlingen en voor collega’s. Ik denk terug aan mijn oud-leerlingen, maar vandaag ook aan mijn oud-collega’s. Het was ooit zo normaal dat ze er waren en opeens is het gewoon dat ze hier niet meer leren en werken.

Mijn collega nam na 43 jaar afscheid, na afloop vertelde hij mij dat hij teveel herinneringen had om te delen, de speech zou te lang worden. Hij had mij nog willen bedanken, voor mijn geduld met zijn digitale skills. Natuurlijk was een dankjewel niet nodig, zo horen we er te zijn voor elkaar. Wat hij niet eens weet is dat ik vandaag hem pas écht geholpen had. Ik had één taak: zorgen dat hij het podium niet afrolde. Dus zat ik daar, ter bescherming. Een komische situatie, misschien nog iets om later op terug te kijken. Weer een herinnering er bij, op deze dag van de vele herinneringen die zijn opgehaald.

Hoe meer mensen je leert kennen, hoe meer herinneringen je maakt. Daarmee zijn wij docenten toch gezegend. Genoeg om te praten op de volgende after-borrel. Want we gaan door, niets blijft hetzelfde, maar de verhalen worden herinneringen en die zijn ook mooi. Misschien nog wel mooier!

Here’s to the ones that we got

Cheers to the wish you were here, but you’re not

‘Cause the drinks bring back all the memories

Of everything we’ve been through

Toast to the ones here today

Toast to the ones that we lost on the way

‘Cause the drinks bring back all the memories

And the memories bring back, memories bring back you

There’s a time that I remember, when I did not know no pain

When I believed in forever, and everything would stay the same

Now my heart feel like December when somebody say your name

‘Cause I can’t reach out to call you, but I know I will one day, yeah

Everybody hurts sometimes

Everybody hurts someday, ayy ayy

But everything gon’ be alright

Go and raise a glass and say, ayy