Dag 68 – “We can dance (We’re still standing here)”

Dit blog behoort bij donderdag 2 juli en hadden jullie nog tegoed. Die donderdag was ik te laat thuis om te schrijven en zodra de vakantie begint is de druk om te schrijven van de ketel. Zes weken lang heb ik geprobeerd mezelf de dag onder woorden te laten brengen, maar zonder druk geen blog (blijkbaar). Nu staat de druk er weer op, want morgen (maandag) beginnen we weer, en schrijf ik weer.

———————

Het tellen van uren van lange dagen houdt mij op de been, in tijden waar het nodig is om jezelf op de been te houden. Vooraf de dag van de open avond bereken ik altijd alvast hoeveel uur ik de volgende dag op school zal zijn. En ook de dag van gister beschreef ik als een dag van 16 uur op school.

Toch zijn uren op school geen uitdrukking van hoe zwaar of hoe lang een dag is. Soms ben je er slechts 6 op school en kan je daarna toch geen boe of bah meer zeggen. Gister keek ik scheel van vermoeidheid, maar wel ‘by choice’. Ik had me kunnen afmelden voor een paar shifts diploma-uitreiking, ik had niet kunnen blijven voor het drankje na afloop, ik had niet kunnen napraten na de fietstocht naar huis, ik deed het allemaal niet-niet, dus ik deed het allemaal wel. By choice, al voelt het voor mij nooit als een keuze. Ik ben het liefste overal bij en je krijgt mij dan ook moeilijk ergens eerder weg.

Ook een onderwerp van vandaag. En dag van weer meer dan 14 uur, alleen niet allemaal op school. Op de laatste dag van het schooljaar trekken wij er namelijk altijd op uit. Docenten in de wijde wereld. Zo heb ik met deze personeelsdagen al de gekste dingen meegemaakt, offroadrijden, quad rijden (door de lucht vliegen, bijna in de groep collega’s crashen), Solex rijden, Carver rijden (en pas na afloop ontdekken dat de handrem er nog op stond), in een opgeblazen bal rondrennen, forten bezoeken, zeilen, sloep varen, RIB varen, raften in de golfen, blokarten (en te langzaam en voorzichtig gaan waardoor de instructeur het advies geeft om iets anders te gaan doen). De lijst is eindeloos en ik deed alles mee. Vandaag zou niet anders zijn, ik deed mee, ik deed (letterlijk) het licht uit. Ik als permanente BOB stel daarmee mogelijk ‘lifters’ wel voor een dilemma, gezellig kunnen drinken, meerijden en tot het einde blijven fo toch op eigen gelegenheid en weg wanneer je kan. Ik weet het, zij weten het, dat is de keuze.

Ik zeg dat vandaag hetzelfde was, maar dat is niet helemaal waar. Vandaag was wel anders, want dit keer sloten we ook af met een vergadering. Iets wat we eigenlijk nooit doen, naast de overgangsvergaderingen, in de laatste week, laat staan op de laatste dag. De personeelsdag zou toch al korter zijn, we waren al blij dat we nog iets konden doen. Er was nog een CAO-‘dingetje’, een serieus onderwerp want met het hele team besproken moest zijn. Ik keek er niet naar uit, zoals zelden naar een last-minute ingelaste vergadering, die zijn er immers nooit (naar mijn weten) omdat het leuk is.

Toch kon ik mij goed vinden in de evaluatie van mijn collega; “het was eigenlijk best fijn om op die manier met zijn allen af te sluiten”. En dat was het. Al moest het echte afsluiten nog beginnen, sporttas in de auto en op naar het water. Collega’s gingen op pad in een sloep, kano, zeilboot of zoals wij op de SUP. Ik had de mazzel dat ik ervaring had, de dappere (mannelijke) collega’s hadden meer een nat pak dan echt ervaring. Al is twee brillen verliezen in het water van de Vinkeveense Plassen ook een ervaring te noemen.

Symbolisch een prachtige afsluiting van een bijzondere periode van mijn carrière, van iedereens onderwijscarrière. “We’re still standing here!” “I thought miracles were make believe.” We hadden het onmogelijke gedaan, zonder extra uitval, stonden we er nog op de laatste dag. Symbolisch klopte het weer, want door een incident was het management afwezig en verzorgde ik samen met mijn collega hun rol voor het bedanken van de collega’s die helaas afscheid namen. Weer stond ik op deze laatste dag weer even in hun schoenen, op hun plek. Een plek waar ik afscheid van zal moeten nemen.

En na het eten nemen collega’s langzaam afscheid van elkaar, van ons, van mij, voor de zomer. En stel ik mijn leidinggevende voor om als afsluiting van zijn zware en niet feestelijke dag op school nog een afzakkertje te doen. We gaan met een groepje collega’s, voeren zware gesprekken en zijn de lucht van het SUPpen al bijna vergeten. Maar we staan er nog, doen vlak voor de deadline van twaalf uur het licht uit in school, praten na op het plein, fietsen naar huis, praten daar nog na. En dan is het vakantie. Een vakantie die aanvoelt als een meivakantie, maar toch echt het einde van het schooljaar is. With the dreams that we still have. Looking back on it all, baby. We’re still standing here. And when the song is over. We’ll still be going on. Let’s make a stand and wave goodbye

Na de bijzondere 68 werkdagen, beginnen 31 bijzondere vakantiedagen. Waar ik niet alle dagen van vrij neem, maar dat vertel ik later wel.

I thought miracles were make believe

It’s hard to hold what you can’t see

I find the faith I need

Every morning when you wake up next to me

If all the shit we take for granted

Took our train and left us stranded

Let’s make a stand and wave goodbye

Each night I see the world through brand new eyes

In my heart I hear the music playing

Can you hear it?

Take my hand

We can dance

With the good fight and the bad

With the dreams that we still have

Looking back on it all, baby

We’re still standing here

Take my hand

We can dance

And when the song is over

We’ll still be going on

ps. Dit liedje “We can dance” van Bon Jovi bestaat echt, al kan je hem niet op Spotify vinden 😉