Dag 54 – “Pressure”

Met een partner die wel nog thuis moet werken krijg je toch regelmatig de vraag: “hoe laat ben je vandaag thuis?” Niet dat hij er iets aan heeft, hij moet immers gewoon werken. Het gevoel dat ik ook thuiswerk is ‘gezellig’. Alleen ben ik er steeds minder en minder en werden de dagen langer en langer.

Reden genoeg om geen beloftes meer te doen. Regelmatig denk ik ’s ochtends als ik in mijn agenda kijk dat ik wel op tijd naar huis kan, maar het werk dat gedaan moet worden staat niet in mijn agenda, daar staan alleen lessen, gesprekken en meetings. In alle ‘vrije’ momenten doe je het werk dat je daarnaast hoort te doen.

Mijn agenda had deze week, vergeleken met de voorgaande weken, veel van die ruimtes. Daarnaast waren er ook nog eens geen harde deadlines. Na een drukke periode is het lastig als er nog werk ligt, werk zonder druk. Zo zat ik af en toe gewoon, te kletsen, rond te kijken, te denken, zonder voor mijn gevoel echt iets te doen.

Er moest nog genoeg, het hoefde alleen niet op dat moment. De druk van een deadline dwingt bij mij flow af, als je dan even uit de stroom komt is het moeilijk om er weer in te komen. Ik heb dat ook vaak in de stroomversnelling van het zwembad, zit je er in dan ga je als een gek vooruit, kom je net verkeerd uit dan moet je heel veel moeite doen, letterlijk tegen de stroom in gaan, om daarna weer meegevoerd te worden.

Het was even hard zwemmen deze weken, de momenten van niets zorgden er niet voor dat ik mijn werk af kreeg. Daarna moest ik dan weer moeite doen om de vaart er in te krijgen. Zo zag ik een vrije middag op woensdag in rook op gaan, was ik heel blij toen ik op donderdag een uurtje eerder weg kon en is het vandaag vrijdag en was ik toch ook weer later thuis dan ik had gedacht toen mijn late afspraak werd afgezegd.

Een vrijdag is altijd een mooi moment voor een terugblik op de week. We, mijn schoolleider en ik, merken op de weg naar huis dat het drukker is dan gister, omdat we nu niet voor ‘de spits’ zijn, maar praten al fietsend alsof het rustig is op straat. Hij vraagt op vrijdags steevast: “hoe kijk jij terug op de week?”. En na een antwoord geef ik de vraag altijd weer retour.

We voelen ons beide rustig, er zijn voor ons allebei dingen afgerond waardoor er ruimte is ontstaan in het hoofd. Ruimte die als vanzelf gevuld werd met dingen die ruimte nodig hadden maar daar nog niet belangrijk genoeg voor waren. En als mij tijdens de vrijmibo wordt gevraagd: “jeetje Milou, je had wel weer een drukke week hè?”, weet ik niet hoe ik het moet uitleggen. I can always live with it. I forget the pressure.

Hoe zeg je dat veel dingen te doen hebben, nog niet betekent dat je het druk hebt. Dat het gevoel compleet anders kan zijn. Dat de week voorbij vloog. En dat je tegelijkertijd eigenlijk niet weet wat je deze week hebt ‘opgeleverd’. Drukte zonder druk, hoe leg je dat uit? Daar ga ik het weekend maar over nadenken, of weet je wat, er staat geen druk op dus laat ik het dan lekker niet doen.

I don’t really wanna give it to you

Because it’s really contagious

You can pick it up anywhere

And it can be quite dangerous

You can spread it mouth to mouth

You can even get it when you’re alone

But I can always live with it

…

Oh yeah, oh yeah, oh yeah

Pressure, pressure I got pressure

Oh yeah, oh yeah, oh yeah

Pressure, pressure feel the pressure

You got the pressure and that’s a fact

I can tell by the way you act

And I can tell that you’re pressurized

By the look that’s in your eyes

I know the pressure ‘cause I’ve got it too

So I know what you’re going through

But I forget the pressure

ps. Een moment zonder druk is fijn, al ga je daar soms ook gekke dingen van doen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, maar een docent klaar voor het weekend missschien nog wel raardere. We fietsten letterlijk het weekend in.