Dag 47 – “Different people”
“Vind je dat nou echt leuk? Elke les hetzelfde bij een andere klas? Elk jaar weer diezelfde lessen bij nieuwe klassen? Gaat dat niet vervelen?”
Vragen die mij nog steeds blijven verbazen, beelden die blijkbaar echt bestaan over onderwijs. Geen van mijn dagen, geen van mijn lessen zijn hetzelfde. Zelfs nu ik niet écht lesgeef. Ik ondersteun leerlingen bij het zelfstandig werken, beantwoord vragen en motiveer ze om aan het werk te blijven, gister op dag 1 en vandaag op dag 2 sinds de school weer open is voor leerlingen.
Gingen de leerlingen van gisteren eigenlijk direct aan de slag, was het nagenoeg doodstil, zo anders was vandaag. De school was gevuld met leerlingen die er goed voor stonden én veel werk af hadden in hun periode thuis. Een groep die nú veel minder gemotiveerd waren om aan de slag te gaan dan de afgelopen weken thuis. Ze konden weer kletsen. Ik vond het heerlijk.
Ik geniet van al die verschillende leerlingen en de verschillende groepen die ze vormen, de verschillende vragen die ze stellen en de verschillende geluidsniveaus die ze halen tijdens het “zelfstandig werken”. Ik genoot van de onrust. De lachende gezichten. Dat ik eindelijk weer flauwe grapjes kon maken. Kwam de groep van gister het verschil maken voor het leerproces, waren deze leerlingen aanwezig om het verschil te maken in het sociale proces.
Naast de uren van het zelfstandig werken, mocht ik vandaag ook weer een coachuur verzorgen. Zelfde docent, zelfde inhoud, totaal andere ‘les’ en een volkomen ander gesprek dan gister. Ik zie het gebeuren en vraag mij af hoe het in de andere lokalen gaat, bij andere groepen, met andere docenten, en dezelfde onderwerpen. De een had wel twee lesuren nodig voor hetzelfde gesprek en pakte er dus nog een uurtje coachuur bij, de ander was misschien wel veel sneller klaar, wie weet.
Dingen die ik vanmiddag wel in mijn achterhoofd moest houden bij het ontwerpen van de coachuren van de komende dagen. Wat deel je met de collega’s zodat ze voldoende hetzelfde kunnen doen, zonder dat alles hetzelfde hoeft te zijn. Dat iedereen een goede inhoud kan verzorgen, zonder alles dicht te timmeren.
Leerlingen zijn verschillend. Mensen zijn verschillend. Docenten zijn verschillend. Zo hoop ik mijn collega’s en leerlingen verder te helpen. Mijn leerlingen iets te leren zodat ik ook van hun kan leren. Zo hoop ik het verschil te maken in het leven van mijn leerlingen, zodat ze later kunnen terugdenken aan onze school en misschien glimlachen als ze aan mij denken.
Ik las vandaag in een sollicitatiebrief “ik krijg vaak te horen dat ik goed uitleg, en dat helpt mij met veel enthousiasme voor de klas te staan”. Een waarheid als een bus, natuurlijk wil ik de leerlingen iets leren, maar liever zou ik weten of ze over tien jaar die glimlach op hun gezicht krijgen. Dan heb ik het goed gedaan. Dan heb ik het verschil gemaakt.
Je voelt namelijk niet wanneer je als docent dat verschil maakt, er gaat geen belletje af, soms maak je juist het verschil als je dat niet verwacht, je weet niet welk effect je woorden en daden zullen hebben. Daarom blijf je elke dag je best doen om het verschil te maken, en al is het maar voor 1 op de 250 leerlingen, 1 op de 1000 voor mijn part, dan maak je toch voor veel mensen het verschil in jouw carrière. Daarom zijn we allemaal verschillende mensen, verschillende docenten en verschillende leerlingen, zodat hopelijk voor iedereen iemand dat verschil maakt.
In this world of ours
You don’t have to be a famous person
Just to make a mark
A mother can be an inspiration
To her little son and
Change his thoughts, his mind, his life,
Just with her gentle hum hum
So different, yet so the same
…
He and she, two different people
With two separate lives
Then you put the two together
And you get a spectacular surprise
‘Cause one can teach the other one
What she doesn’t know
While still the other fills a place inside
He never knew had room to grow grow grow, grow grow
The sky is full of clouds and
My world’s full of people
You got the different kinds,
With different ways
It would take a lifetime to explain
Not one’s the same, hey
Oh yeah
Once in a while I sit back
And think about the planet
Most of the time I trip on it
To kick back and think about
How massive it all is
And how many others are on it
I often think about the world
In which I live today, of animals and plants
And nature’s gifts set on display
But the most amazing thing
That I’ve seen in my time
Are all the different people
And all their different minds, minds, minds, minds, minds
And different ways