Dag 46 – “Back to school (again)”
Na weken voorbereiding was vandaag de vuurdoop, de school ging open. Zo snel als we moesten schakelen bij het sluiten van de school, twee dagen, zo veel tijd hadden we nu. Zo eenduidig de basisscholen open gingen, zo divers gebeurt dit bij de voortgezet onderwijsscholen. Enkel een toetsweken, volledig verder met digitale lessen, school toch dicht houden, alleen praktijkvakken, alleen lessen in de hoofdvakken (Nederlands, Engels en wiskunde), lessen op school en tweederde kijkt vanaf huis mee (hybride onderwijs), bijna alles was mogelijk.
Onze leerlingen hebben de afgelopen periode heel zelfstandig gewerkt en dat hebben ze over het algemeen meesterlijk goed gedaan. Hierdoor kregen wij de kans om te differentiëren, verschil te maken, tussen groepen leerlingen. Er zijn leerlingen die voor 16 maart er nog niet goed voor stonden en nu opeens geen cijfers meer kregen, er waren leerlingen bij wie het thuiswerken niet goed lukte (of een combinatie van deze eerste twee groepen) en er zijn leerlingen bij wie beide helemaal was en goed ging. Zo hebben we bepaald wie, hoe vaak en wanneer naar school moest.
Vandaag ontvingen we de eerste groepen, de leerlingen die voor zichzelf nog het verschil kunnen maken. De koers was bepaald, het docententeam meegenomen in de beslissingen, de route in de school was klaar, het rooster was gedeeld, ouders waren geïnformeerd, leerlingen hadden een uitlegvlog ontvangen, de lokalen ingericht, alle hygiëneproducten staan klaar, een schema voor pleinwacht gemaakt. We waren er klaar voor en begonnen de dag met 36 leerlingen in de school.
Beduusde koppies stappen de school binnen, begeleid door collega’s bij het fietsenhok en op het plein. Ze pompen de handreiniger als water op hun hand en lopen netjes naar hun lokaal. Ze beginnen zelf geen praatje, moeten wennen en lijken er eigenlijk niet te willen zijn.
“Fijn gevoel, dat je er weer bent?”
“Nee, het was toch een soort vakantiegevoel.”
“Lukte het je dan wel om je werk te doen?”
“Nee, dus het is wel goed dat we er nu zijn.”
Realistische gesprekken, maar ze gingen niet vanzelf. Het was weer even wennen. Snuffelen. Ik ben benieuwd hoe lang dat zo blijft.
Woe, is me, all summer long, I was happy and free
Save my soul, the board of education took away my parole
I gotta go back, back, back to school again
…
It’s bye-bye fun, get your homework done
You better be in by ten
I gotta go back, back, back to school again
Whoa, whoa, I gotta go back to school again
De lesmomenten bestaan uit 25 minuten zodat de leerlingen met zoveel mogelijk docenten contact kunnen leggen en de docenten wisselen elk ‘uur’. We starten de dag met een coachgesprek waar praten centraal staat, hoe was het voor ze, wat hebben ze gemist. Ook is daar aandacht voor het maken van een planning voor de dag, voor de week. Zodat we daarna kunnen focussen op het begeleid zelfstandig werken, nu wel met klasgenoten en docenten om live vragen aan te kunnen stellen.
De groepen verschillen onwijs. In de meeste groepen heerst een geconcentreerde, bijna ongemakkelijke stilte terwijl een paar anderen al de grenzen op zoeken. Mijn groep komt wat moeilijk op gang, maar we raken aan de praat. De stilste leerlingen beginnen nu makkelijker te praten, gewoon lekker zonder de vinger op te steken, terwijl de, normaalgesproken, onruststoker nu opeens heel braaf met zijn vinger omhoog zit. Wel nadat hij toch even een propje naar zijn klasgenoot gooide.
We raken aan de praat over de anderhalve meter en hoe ze dat af ging. De een was er heel bewust mee bezig, en had er last van als mensen niet uitweken op de stoep of in de winkel. Terwijl de ander lekker op het strand lag, zo dat ze wel de politie aan konden zien komen om dan snel hun handdoek te verplaatsen. Ze hadden immers al een waarschuwing op zak en niemand wilde die boete.
“Die waarschuwing werkt dus niet?”
“Nee.”
“Maar gaat het dan om dat de politie je ziet of om de gezondheid?”
“De politie natuurlijk!”
Reden genoeg om dus dit soort mooie gesprekken te voeren. Hier binnen in de school kan het dan toch veiliger zijn dan daar buiten, in de grote wijde wereld. Zodra leerlingen vandaag klaar waren, netjes op anderhalve meter van elkaar het plein afliepen fietsten ze snel naar hun handdoekje, lekker weer hutjemutje.
So I want to go back
I want to go back
I want to go back
I want to go back to school
I want to go back to school
You might think I’m a crazy fool
I want to go back to school
Man its safer in there
The world outside is so uncool
Dan zou je willen dat je ze meer uur naar school kon laten komen, zodat je ze meer kan beschermen, de maatschappij kan beschermen en ze letterlijk hier een lesje over te leren. Als mijn 25- minutenuurtjes er op zitten, loop ik over de gang en loop ik langs de openstaande deuren van de lokalen naast mij. Ik zie een leerling gamen en betrap hem op heterdaad, bespreek met hem de mogelijkheden om het verschil te maken voor volgend schooljaar en zie hem naar zijn werk toe klikken.
Ondertussen zijn anderen benieuwd geworden. “Wat als hij het nog een keer doet?”
“Dan helpt hij zichzelf niet en als wij hem dan moeten helpen moet hij misschien vrijdagmiddag wat extra naar school komen…”
“Wat?! Dat heeft niemand gezegd!”
“Wij gaan er natuurlijk niet vanuit dat dit soort dingen nodig zijn daarom beginnen we daar niet gezellig meteen over.”
“Maar hoe gaat u ons zover krijgen dan? Op vrijdagmiddag komen. Op anderhalve meter, u mag niet dichterbij komen.”
Mooi, hoe ze denken dat wij ze normaal iets laten doen door blijkbaar fysiek geweld (?) te gebruiken. Dat onze tools op anderhalve meter niet zouden werken. Ze waren ons blijkbaar vergeten. Ik loop glimlachend weg, ze zijn er weer, de leerlingen, de gesprekken, het uittesten. Dit lijkt weer op onderwijs, dit lijkt weer op mijn werk. Geen school zonder leerlingen, zonder lessen om te leren. We’re back, back in school, again!