Dag 45 – “Black and white“ en “Top of the world”
Elke leerling is anders, geen enkele is ‘normaal’ want daarvoor moeten er leerlingen hetzelfde zijn.
Geen docent is hetzelfde. Ieder mens is uniek, waarbij ik er voor gemak vanuit ga dat docenten ook mensen zijn, al denken onze pubers daar regelmatig anders over.
In onze zoektocht naar de vervulling van de circa elf vacatures die we open hebben staan spreken we veel verschillende mensen, heel veel verschillende potentiële nieuwe collega’s. Geen enkele is hetzelfde. Toch ga je na zoveel gesprekken de raakvlakken zien.
Zoals je in de klas na een paar jaar ervaring de leerlingen makkelijker kan categoriseren, waardoor je sneller kan schakelen naar de aanpak die waarschijnlijk bij die leerling het beste past. Natuurlijk zit je er soms naast, maar vaak klopt jouw inschatting van de categorie wel en kan je daar jouw handelen op aanpassen. Al die verschillende groepen vormen samen een klas, met een intrigerende dynamiek, zonder een van de groepen verstoor je de balans zoals een missende schakel de gehele voedselketen in kan laten storten.
Black and white dancin’ together
Side by side we’ll make things better
You’re never alone
Dancin’ together
Side by side through stormy weather
You’re never alone
Zo zie je dit ook bij collega’s. Vandaag spraken we sollicitanten in bijna alle letters van het onderwijs, alfa, bèta, delta, bijna alle kleuren van de onderwijsregenboog. Samen vormen ze een team, samen maken ze het onderwijs. De delta’ers van deze week, de kunstvakken, nemen ons mee op reis in verhalen, geluiden of ritmes. Antwoorden in volledige anekdotische stijl, terwijl een ander ons vijftig minuten lang een les over ritmes liet ervaren. Zo stonden mijn leidinggevenden en ik op onze borst te trommelen, mee te stampen op de maat en ritmes te klappen met de groep (van vier “leerlingen”, wij).
De alfa’s zijn bezige bijtjes, een tikje druk en de gesprekken schieten alle kanten op. Wellicht ook doordat de twee aanwezige schoolleiders ook voormalig docenten Engels zijn. Een ping pong van woorden en onderwerpen ontstaat, zelden met een moment van rust. De alfa’s lijken soms wat rusteloos, ongeduldig en verliezen wat sneller de focus of de aandacht om teamgenoten mee te nemen in hun eigen ontwikkeling. Ze bruisen immers van de energie.
Vandaag volgde daar het inzicht van de bèta’s op. Mijn schoolleider, geen bèta maar hij ziet zichzelf ook zeker niet als alfa, bleef in de afgelopen gesprekken met bèta’s doorvragen naar wat ze dan toch uit balans brengt, maar daar konden de kandidaten dan weer weinig mee omdat ze dit gevoel niet herkenden. Hij ontdekte dat misschien wel alle scheikundigen onverstoorbaar zijn en toch continu op zoek naar verbetering, leerbaar, leergierig maar op een positieve manier ook een tikje ‘eigenwijs’. Eigenwijsheid in de vorm van meedenken en altijd kijken of en hoe het beter kan. Een gouden bijdrage voor een school, voor de maatschappij, doelgericht, onverstoorbaar en een mogelijk rustpunt in het oog van de storm, waar het altijd rustig is omdat hij niet anders kent – “dat is toch normaal?”.
Je ziet de parallellen tussen de mensen, zonder onder te willen doen voor het individu. En samen maak je een sterk team. Vandaag zagen we de onverstoorbare bèta voor ons zitten, zoals deze voorheen al vaker in mijn sectie zaten. Want ook ik ben een bèta, ook ik kan onverstoorbaar zijn, ook ik zoek steeds naar mogelijke verbeteringen, ook ik geloof in een leven lang leren. Mijn schoolleider zei tijdens dat gesprek meer dan eens: “dat klinkt een beetje als Milou (of de naam van een van mijn oud-sectiegenoten)”. Zo zagen we de parallellen tussen de bèta’s nog nooit zo helder als vandaag, volgens mijn schoolleider kon daar maar één verklaring voor zijn, ik droeg hakken, stond vandaag letterlijk een stukje hoger en vanaf ‘boven’ had ik beter zicht.
I’m on the top of the world lookin’ down on creation
…
There is only one wish on my mind
When this day is through I hope that I will find
That tomorrow will be just the same for you and me
All I need will be mine if you are here
