Dag 25 – “Waiting for the sun”

Vrijdag schreef ik over mijn slechte nacht, slechte nachten. Het klonk negatief, of zwaar, verdrietig, maar dat is het niet voor mij. Ik merk geregeld dat ik onbewust wacht op de zon die opkomt. Klaar voor de nieuwe dag, voor de volgende stap in het avontuur, voor mijn volgende taak, voor de (levens)lessen die de dag mij zullen brengen.

Vrijdagnacht werd ik om drie uur wakker. Klaar wakker. Ik wist dat ik die dag filmpjes zou gaan maken voor collega’s, tutorials over het gebruik van Teams en er schoten al allerlei ideeën door mijn hoofd. “Als ik dit zo doe en dan moet ik niet vergeten dat te zeggen.”. Als het niet raar was geweest was ik liever meteen begonnen.

Een paar weken geleden schreef ik hier, en vertelde ik aan collega’s, over de adrenaline die vrij kwam op die zondag dat we hoorden dat de scholen sloten. Adrenaline waarvan ik dacht dat hij na een paar dagen wel weg was, maar als ik kritisch kijk zie dat ik, en met mij nog wat meer mensen, soms nog steeds vanuit ‘de kick’ functioneren. Zo gek is het dan niet dat ik mijn bed uit wil schieten om te gaan knallen, gek is het ook niet dat ik dat niet doe. I’m waiting for the sun, ik wacht braaf af tot de volgende dag.

En wachten tot de volgende dag is vandaag wel toepasselijk, morgen is het volgende belangrijke bericht van de minister. Blijven we dicht en wat blijven we dan doen en wat passen we aan? Gaan we open en welke eisen worden daar aan gesteld? Wat kunnen en willen we doen zoals we dat nu al doen, hoe delen we de open school in? Hoe hou je dit behapbaar voor de collega’s? Hoe hou je het veilig? Hoe borgen we de 1,5 meter afstand? Welke leerlingen vragen we wanneer op school?

Ik zeg het eerlijk, ik hoop dat de scholen nog dicht blijven, al is het maar omdat ik diep van binnen geen seconde had gerekend op de mogelijkheid om voor 1 juni weer terug te keren (en ik aan het idee van eerder, nu enorm moet wennen), al is het zodat we hoe we nu werken nog verder kunnen perfectioneren en lessen daaruit écht kunnen ophalen en borgen in plannen voor de toekomst, al is het omdat het idee van een 1,5-meter-samenleving mij angst aan jaagt. Maar ook omdat ik weet hoe moeilijk het voor docenten wordt om een beeld te krijgen van de mogelijkheden van het leren op afstand ín de school, zo ver zelfs dat collega’s waar ik normaal op één lijn zit, nu dat even helemaal niet zat.

Ik probeer iedereen te stimuleren in mogelijkheden te denken. Ookal vind ik het met die scenario’s ook moeilijk. Ik heb er vertrouwen in dat ik ook in dat geval mijn gedachtes kan ordenen en adviezen kan geven aan mijn schoolleiding, de school en het team kan steunen bij de uitvoering er van en dat we er het beste van gaan maken. Morgen weten we weer iets meer. Ik weet wat ik vannacht doe. Waiting for the sun.

At first flash of eden

We race down to the sea

Standing there on freedom’s shore

Waiting for the sun

…

Can you feel it

Now that spring has come

That it’s time to live in the scattered sun

Waiting for the sun

…

This is the strangest life i’ve ever known

Can you feel it

Now that spring has sprung

That it’s time to live in the scattered sun

Waiting for the sun