Dag 18 – “The Four Seasons”

Je hebt verschillende soorten mensen. Het is maar net waar je naar kijkt, wie in welk ‘hokje’ past en welke en hoeveel soorten mensen er dan bestaan. Vandaag trok een categorie waar vier types in te onderscheiden valt mijn aandacht. De mensen die zien wat er moet gebeuren en dat doen of het nou ‘hun taak’ is of niet. Met daar vlakbij de mensen die het niet zien maar in opdracht alles op alles zetten om het gedaan te krijgen. Ook zijn er de mensen die zien wat er moet gebeuren, maar denken dat anderen het vast wel doen en natuurlijk men die het niet ziet en als ze er op gewezen worden er vanuit gaan dat ondertussen iemand anders het wel al zou doen. Eigenlijk is er nog een vijfde groep, een subcategorie van de vierde, ze geven het liefste kritiek, bij voorkeur niet opbouwend en wijzen er op dat als zij het gedaan hadden het beter was geweest.

Begrijp mij goed, voor alle vier de groepen valt wat te zeggen. Je hebt ook alle vier nodig, als een symfonie, als de vier seizoenen, ieder met een eigen taak. De vijfde? Daar zie ik geen toegevoegde waarde van, al hoor ik vaak iets over dat je criticasters nodig hebt, maar in mijn optiek moeten die zelf ook willen aanpakken, durven aanpakken en simpelweg gewoon aanpakken, zodat ze daarna hun (ongezouten) mening kunnen geven.

Vandaag zat ik in groep 1. Ik kwam op school, had expres niets op mijn to dolijst staan en begon te doen. Aan te pakken. Vandaag was namelijk het afscheid van onze collega, onze conciërge, waardoor er veel gedaan moest worden, dingen die niet onder de taken vallen van de collega’s die over zijn. De koelkast vullen, mochten we na afloop behoefte hebben aan een drankje, dingen buiten klaarzetten voor de nazit, de vlag halfstok hangen (dat was de meest uitdagende maar stiekem ook fijnste klus), nootjes en chipje klaarzetten, kannen vullen met koffie en thee, rommelen met sleutels en tiewraps, mensen informeren over het verloop van de dag, de laatste bloemen uitdelen, de aula klaar maken voor het live volgen van de uitvaart, en vast nog wat dingen die ik vergeet.

Ik ben gezegend en vervloekt met het feit dat ik zie wat er moet gebeuren. Altijd, overal, de voelsprieten staan continu aan om te zien wat er moet gebeuren. Dan is het zo fijn om een maatje te hebben, iemand die samen met jou in het ‘hokje’ zit. Die het ook ziet, en helpt zonder aansturing. Gewoon helpt zonder te vragen. Toch is het ook fijn dat niet iedereen dat doet, daar komen de andere groepen in beeld. De mensen die vragen of ze wat kunnen doen (“alsjeblieft, ik moet wat te doen hebben, ik moet helpen in dit soort situaties”), de mensen die ons gewoon ‘met rust’ laten. Ook die laatste groep is belangrijk bij het voor goed verlopen van een dag als deze.

Ik ben elke dag blij met het hokje waar ik in zit, mijn collega’s in datzelfde hokje én de collega’s in de andere hokjes. Dankbaar. En zo werd een moeilijke dag, met een erehaag van (oud-)collega’s – op 1,5 meter afstand – toen de rouwstoet langs school reed, met een livestream van de uitvaart op het grote scherm in de aula met een groepje collega en rouwen met collega’s met een fysieke afstand. Vandaag geen afstandsleren, maar afstandsrouwen. En geloof me, dat is even vermoeiend als ‘normaal’ rouwen. Maar ik was blij dat ik mijn steentje kon bijdragen, in mijn hokje, in de eerste categorie, als mijn ‘soort mens’. Extra fijn om met mijn ‘hokje-buddy’ de vlag weer te strijken en de deur dicht te trekken.

Wees trots op jezelf in situaties als deze, hiermee doel ik op Corona en de ‘intelligente lockdown’ maar ook in situaties van rouw, op jouw manier ben je een belangrijk deel van de schakel, welk type je ook bent. Behalve groep 5, wees geen 5, wees één van de vier seizoenen.