Dag 14 – “Laat me…”

Bij het verwerken van slecht nieuws kan werken in het onderwijs een vloek en een zegen zijn, tegelijkertijd, naast elkaar of verschillend per persoon of situatie. Als je de werkdag begint met een kater door nieuws van de vorige avond kan het verschillende kanten opgaan, meegaan met de flow of blokkeren door een gat tussen de dingen waar jij en de ander zich druk over maken.

Je stapt de school binnen en je staat aan. Je bent nodig, er moeten dingen gebeuren en die doe je. Je gaat mee in de flow van wat komt. Tegelijkertijd spreek je mensen en kan jij je gewoon even niet druk maken over de dingen die voor hun op dat moment wel belangrijk zijn. Dan kan je dicht klappen, bot worden of zelfs een soort van afreageren. Dat creëert druk. Spanning. En dan wil je alleen maar roepen: “LAAT ME!”

Toch ben ik één van de mensen die graag in het onderwijs werkt op zulke momenten, de afleiding is immens en dat doe ik graag; vergeten. Meegaan in de stroom heeft iets rustgevends, je hoeft niet te denken over de dingen waar je eigenlijk aan moet denken, je bent afgeleid, je doet wat er gevraagd wordt en verder hoef je niet ‘zijn’. Zo kan je soms moeilijke dingen zelfs een hele werkdag vergeten.

Vandaag was zo’n dag. Moeilijk. En ondanks dat de leerlingen op afstand zijn, bracht het werken in het onderwijs toch die afleiding zoals normaal. Op zoek naar sleutels die we niet meer paraat hadden, klusjesmannen de weg wijzen, vragen beantwoorden, telefoontjes beantwoorden, centrale mails oppakken of doorzetten, collega’s helpen, meedenken voor beslissing van ons management. Het maakte vandaag niet uit. Ik kon doen. Mijn manier van dealen. Daarna gaat de laptop dicht en ben je thuis en moe. Ik weet dat veel mensen hier een mening over zullen hebben, omdat het hun stijl niet is. Het is hoe ik ben, het is hoe ik verwerk, het is hoe ik het wil doen.

Laat me blijven wie ik ben

Laat me, laat me, laat mij m’n eigen gang maar gaan

Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan