Tijdens weken zonder normale lessen, geef je ook workshops aan klassen waar je normaal geen les aan geeft. In dit geval een eerste klas, ze kennen mij wel van brugklaskamp, ik herken er een paar van kamp en in de wandelgangen.

Ik: “H., ik wil nu dat je verder gaat met je tekening.”

H. (12 jaar) kijkt verbaasd op: “Wow, u ként mij!”

Ik: “Nou… Kennen… Ik weet je naam.”

Voor mij is “kennen” toch iets meer dan alleen een naam weten, zeker omdat ik deze naam alleen durfde te zeggen omdat ik vlak daarvoor haar naam genoemd hoorde worden. Met een beetje bluf kom je ver. Wie iets niet weet, moet slim zijn.