Lessen zijn voorbij, de toetsen zijn voorbij, nog een paar dagen met activiteiten en het schooljaar is weer voorbij. Voor ons vaak een tijd van terug kijken, ik kijk weer terug op een schooljaar waar het gelukt is om elke werkdag iets te laten, zelfs in de periode dat ik nog maar twee dagen voor de klas stond.

Makkelijk is dat niet altijd geweest, soms moest ik echt op zoek naar iets om te plaats, óók omdat je veel vergeet, héél veel. Soms moest ik zó hard lachen dat ik dacht, “dat weet ik vanavond nog wel.” Vaak wist ik het een uur later niet meer, je maakt teveel mee voor de klas. Dan zat ik ‘s avonds weer heel diep te graven, wat was het ook alweer.

Ik speelde soms open kaart naar leerlingen, “waarom moest ik net ook alweer zo hard om je lachen?”. De leerling in kwestie stelde zelden vragen over waarom ik dat wilde weten maar probeerde mee te denken, maar wist het ook niet. Een week later vroeg hij aan mij, “en, weet u alweer waarom u zo moest lachen om wat ik zei?”.

Ik wist het nog steeds niet, maar door zijn betrokkenheid, zonder te weten waarom ik het wilde weten, moest ik wel weer lachen en was het probleem weer opgelost.